Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά τηςΤης ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
«Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις εξουσίες θα 'τανε αληθινή σωτηρία»
Μαρία Νεφέλη, Οδυσσέας Ελύτης
Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σήμερα, αλλά στην Ελλάδα έχουμε υπονομεύσει το μέλλον στερώντας σε περισσότερους από 200.000 νέους που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν και πήγαν σχολείο σ' αυτή τη χώρα το δικαίωμα να τη θεωρούν τόπο τους, το δικαίωμα να είναι πολίτες. Προδιαγράφοντας γι' αυτούς την αβέβαιη πορεία του μετανάστη όπως και οι γονιοί τους κι ας μην έχουν μεταναστεύσει πουθενά, μια πορεία διακρίσεων και αδικιών. Αίτημά τους να έχουν ίσα δικαιώματα όπως κάθε άλλο παιδί που γεννιέται και μεγαλώνει σε μια πολιτισμένη χώρα, να πάρουν την ιθαγένεια και όχι μια απλή άδεια πενταετούς παραμονής όπως εισηγείται το νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών, που συζητείται τούτες τις μέρες στη Βουλή.
Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σήμερα, αλλά στην Ελλάδα έχουμε υπονομεύσει το μέλλον στερώντας σε περισσότερους από 200.000 νέους που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν και πήγαν σχολείο σ' αυτή τη χώρα το δικαίωμα να τη θεωρούν τόπο τους, το δικαίωμα να είναι πολίτες. Προδιαγράφοντας γι' αυτούς την αβέβαιη πορεία του μετανάστη όπως και οι γονιοί τους κι ας μην έχουν μεταναστεύσει πουθενά, μια πορεία διακρίσεων και αδικιών. Αίτημά τους να έχουν ίσα δικαιώματα όπως κάθε άλλο παιδί που γεννιέται και μεγαλώνει σε μια πολιτισμένη χώρα, να πάρουν την ιθαγένεια και όχι μια απλή άδεια πενταετούς παραμονής όπως εισηγείται το νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών, που συζητείται τούτες τις μέρες στη Βουλή.
Μανουέλ Ογκουνλέγε
«Τα παιδιά σαν εμένα, που γεννήθηκαν εδώ, τι μέλλον θα έχουν;»
«Είμαι 19 ετών, γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ και σκέφτομαι πως αυτή είναι η "χώρα" μου που όλοι λένε φιλόξενη και στους ίδιους τους πολίτες της συμπεριφέρεται άσχημα. Οσα χρόνια ζω εδώ ακούω υποσχέσεις, αλλά υλοποίηση των όσων λένε δεν βλέπω. Τα λέω αυτά γιατί ο τρόπος που μεταχειρίζονται τους μετανάστες είναι αισχρός», μας λέει ο Μανουέλ Ογκουνλέγε:
«Είμαι 19 ετών, γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ και σκέφτομαι πως αυτή είναι η "χώρα" μου που όλοι λένε φιλόξενη και στους ίδιους τους πολίτες της συμπεριφέρεται άσχημα. Οσα χρόνια ζω εδώ ακούω υποσχέσεις, αλλά υλοποίηση των όσων λένε δεν βλέπω. Τα λέω αυτά γιατί ο τρόπος που μεταχειρίζονται τους μετανάστες είναι αισχρός», μας λέει ο Μανουέλ Ογκουνλέγε:
«Σπουδάζω σε ΙΕΚ, παράλληλα δουλεύω. Αλλά τα δικαιώματα που δικαιούμαι δεν τα έχω, δεν μου τα παρέχουν. Υπάρχουν τόσοι νέοι και νέες που σπουδάζουν και δουλεύουν συγχρόνως και δεν πληρώνονται καλά. 700 ευρώ το πολύ πολύ, χωρίς συμβάσεις, βεβαιώσεις, ασφάλιση. Είμαι λοιπόν ένας απ' αυτούς. Μόνο που εγώ όλα τα παραπάνω τα χρειάζομαι για να ανανεώνω την άδεια παραμονής μου...
Σχεδόν κάθε φορά που πηγαίνω στον δήμο βλέπω πώς συμπεριφέρονται στους μετανάστες, φωνάζουν, βρίζουν - εάν όχι όλοι, οι περισσότεροι...
Και αναρωτιέμαι, τα παιδιά σαν εμένα, που γεννήθηκαν εδώ, τι μέλλον θα έχουν; Θα αλλάξει κάποτε τίποτα; Ακούω στις ειδήσεις σημαίνοντα άτομα να μιλάνε μια στο τόσο για τους μετανάστες και για μας τα παιδιά τους, να μιλάνε δηλαδή για μας χωρίς εμάς. Ποτέ όμως δεν ακούω λύσεις. Αν μη τι άλλο, οι γονείς μας ως μετανάστες συνεισφέρουν όσο μπορούν στη χώρα αυτή.
Θα 'θελα τα πράγματα να αλλάξουν προς το καλύτερο: μιλάω για την αδικία που γίνεται στους μετανάστες και συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου... Για φανταστείτε, γεννήθηκα στην Ελλάδα και δεν απολαμβάνω κανένα από τα δικαιώματα που μου ανήκουν στη χώρα που ζω...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου