ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Ανθρωποι... 5ετούς υποχρέωσης
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
«Μερικές φορές νιώθω σαν ένα παιδί χωρίς μάνα και τόσο μακριά από το σπίτι μου...»: αυτό το παραδοσιακό θρησκευτικό νέγρικο τραγούδι, που έχουν τραγουδήσει από τον Λούις Αρμστρονγκ, τον Ελβις Πρίσλεϊ και τον Βαν Μόρισον μέχρι τη Μαρία Φαραντούρη, μας έρχεται στο νου όταν μιλάμε με τα παιδιά των μεταναστών που ζούνε σε αυτή τη χώρα, τη μόνη που γνωρίζουν, η οποία αρνείται πεισματικά να τα αναγνωρίσει ως πολίτες και εισηγείται την αποδοχή τους ως ...μετανάστες πενταετούς παραμονής. Λες και δεν είναι ορφάνια να σε απορρίπτει ο τόπος που αγαπάς και στον οποίο μεγάλωσες, αφού «μητέρα πατρίδα» συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε. Παιδιά που ούτε πολίτες δεύτερης κατηγορίας δεν είναι, αφού το μόνο δικαίωμα που τους δίνει το σχετικό νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών, και μόνο εφόσον έχουν γεννηθεί εδώ, είναι αυτό του μετανάστη πενταετούς παραμονής...

Μάριον Γουαμπούι, ήρθε στην Ελλάδα 10 χρόνων από την Κένυα
«Ρατσισμό νιώθω μόλις πατάω το πόδι μου έξω από τη Νομαρχία»

Η Μάριον Γουαμπούι ήρθε εδώ 10 χρόνων από την Κένυα. Σήμερα είναι 26. Τελείωσε πληροφορική στα ΤΕΕ, αλλά παρ' ότι ήθελε να συνεχίσει έπρεπε να πιάσει δουλειά για να έχει ένσημα και άδεια παραμονής. Επειδή τα παιδιά των μεταναστών μόλις ενηλικιωθούν αντιμετωπίζονται κι αυτά σαν μετανάστες. Κι ας μην έχουν φύγει από αυτή τη χώρα...Τώρα δουλεύει σε μια δισκογραφική εταιρεία. «Πάνω-κάτω όλοι έχουμε περάσει τα ίδια. Η αγωνία για τα χαρτιά που έχουν κολλήσει είναι δεδομένη. Εχει τύχει πολλές φορές να με σταματήσουν στο δρόμο αστυνομικοί για να με ρωτήσουν αν τα έχω».

Τι δεν ξεχνά; «Ήμουν ακόμη στο σχολείο και χρησιμοποιούσα το λεωφορείο. Πολλές φορές έμπαινε η Αστυνομία για έλεγχο. Πριν από έξι χρόνια περίπου, εκεί που γυρνούσα στο σπίτι, σταματάει το λεωφορείο και μπαίνουν μέσα τα ΜΑΤ και φωνάζουν "όλοι οι αλλοδαποί έξω". Εγώ είχα ξεχαστεί, ήμουν στον κόσμο μου, έβλεπα τους άλλους να σηκώνονται και δεν περίμενα ποτέ να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Ας έκανα μπαμ από μακριά λόγω χρώματος... Ερχεται λοιπόν με το όπλο του ένας και μου λέει "εσύ δεν ακούς, αλλοδαπή δεν είσαι;". Εκείνη την ώρα το συνειδητοποίησα και λέω "ναι". Ο τρόμος ήταν μεγάλος, δεν θα ήθελα να ξαναζήσω κάτι τέτοιο...

Περίμενα να βγει ο νόμος που θα μας δίνει υπηκοότητα, γιατί σήμερα πρέπει να πληρώσεις 1.500 ευρώ, και δεν έχω την οικονομική άνεση να το κάνω, άσε που υπάρχει περίπτωση να μη σε εγκρίνουν και να πάνε τζάμπα τα λεφτά. Θα ήθελα να έχω την ελληνική υπηκοότητα. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου, το σπίτι μου, η ζωή μου, τα πάντα. Εδώ μεγάλωσα. Αλλά μεγαλώνοντας αμφισβητώ πολλά πράγματα, γιατί μου βάζει ένα μεγάλο εμπόδιο και μου λέει "στοπ", από 'δω και πέρα είσαι αλλοδαπή...

Θέλουμε μια αξιοπρέπεια, είναι φοβερό το στήσιμο για ώρες σε ουρές, πρέπει να πάρεις και άδεια από τη δουλειά σου για να μην εξυπηρετηθείς κιόλας, γιατί συχνά όλο και κάτι λείπει. Παλιά πηγαίναμε μία μέρα πριν και κοιμόμασταν κυριολεκτικά εκεί μέχρι να ανοίξουν. Δεν είναι εύκολο όλο αυτό. Ακόμη και όταν πάμε να πληρώσουμε το παράβολο μας φέρονται σαν τα σκυλιά... Μια φίλη που μεγαλώσαμε μαζί την έστειλε η οικογένειά της στην Αγγλία και τώρα, πέντε χρόνια μετά έχει ήδη την υπηκοότητα. Και μου λέει "Τι περιμένεις ακόμη;". Με ρώτησε και η μάνα μου αν θέλω να φύγουμε. Δεν μπορούσα να πω ναι, δεν θέλω να ζήσω πουθενά αλλού. Τώρα το σκέφτομαι γιατί δεν έχω μέλλον εδώ πέρα. Είμαι ευχαριστημένη από τη δουλειά μου, αλλά λες θα μπορούσα και λίγο καλύτερα, γιατί τώρα τρέχω για τα έξοδα, το νοίκι και δεν μπορώ να σπουδάσω, δεν με αφήνουν όλα αυτά τα πράγματα και τελικά δεν έχω τίποτα να χάσω...». Ρατσισμός; «Δεν συγκρίνεται το τώρα με το τότε. Καθόσουν στο τρόλεϊ και σηκωνόταν κι έφευγε ο διπλανός ή έλεγε η μαμά στο παιδί της "Κάτσε καλά θα σε φάει ο μαύρος, ο μπαμπούλας"...

Τώρα ο ρατσισμός είναι αλλού, στο πολιτικό επίπεδο... Ρατσισμό νιώθω μόλις πατάω το πόδι μου έξω από τη Νομαρχία και μου μιλάει έτσι η υπάλληλος...Ελπίζω κάποτε να αλλάξουν τα πράγματα. Ο Ομπάμα μάς ανέβασε πάρα πολύ το ηθικό. Μας έδειξε ότι όλα γίνονται. Πολλοί μπορεί να λένε ότι δεν έχει σημασία, αλλά θα 'θελα να ψηφίζω και να μπορούσε να υπολογιστεί και η γνώμη μου...». *

«Θα ευγνωμονούσα την πολιτεία αν...»

Η Α. από την Αλβανία είναι παράνομη στη χώρα μας. Κι ας ζει ήδη δέκα χρόνια εδώ. Η ιστορία της όπως μας τη διηγήθηκε:«Είμαι 22 ετών και έχω δέκα χρόνια στην Ελλάδα, δηλαδή βρίσκομαι εδώ από δώδεκα ετών. Κατάγομαι από φτωχή οικογένεια. Μόλις τελείωσα το δημοτικό σχολείο στην πατρίδα μου, οι γονείς μου με έστειλαν εδώ για να βοηθήσω την αδελφή μου η οποία είχε ένα μικρό παιδί και έπρεπε κάποιος να το επιμελείται για να εργασθεί.Παράλληλα με τη βοήθεια προς την αδελφή μου φρόντισα και γράφτηκα σε μια σχολή κομμωτικής για να αποκτήσω κάποιο επάγγελμα. Υστερα από δύο χρόνια πήρα το δίπλωμα κομμώτριας.

Εκτοτε εργάζομαι ως κομμώτρια αλλά και ως σερβιτόρα σε κυλικείο πολυκατοικίας για να ζω αξιοπρεπώς και να βοηθάω και τους γονείς μου.Στη διάρκεια της μέχρι τώρα παραμονής μου εργάστηκα επιπλέον και σε μια οικογένεια γιατρών οι οποίοι μου εμπιστεύθηκαν τη φύλαξη των ανήλικων παιδιών τους.Επικαλούμαι τη μαρτυρία τους αν παραστεί ανάγκη για να βεβαιώσουν περί της ακεραιότητας του χαρακτήρα μου και του άψογου της συμπεριφοράς μου.

Οφείλω να σας ομολογήσω ότι λόγω της αγάπης μου προς την Ελλάδα, την οποία θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου, αφού ζω εδώ περισσότερα χρόνια απ' ό,τι έζησα στην Αλβανία, φρόντισα να μάθω πολύ καλά την καθομιλουμένη ελληνική γλώσσα.

Εχω όμως ένα πρόβλημα που με απασχολεί και με βασανίζει και το οποίο μπορεί να ανατρέψει ανά πάσα στιγμή τη ζωή μου.Δεν διαθέτω τα απαραίτητα δικαιολογητικά νόμιμης παραμονής στη χώρα. Θα ευγνωμονώ την ελληνική πολιτεία εάν θελήσει και σκύψει με ευαισθησία στην περίπτωσή μου ούτως ώστε νομίμως πλέον να συνεχίσω να εργάζομαι στην Ελλάδα αλλά και να έχω τη δυνατότητα να πηγαίνω να βλέπω τους ασθενείς γονείς μου, τους οποίους έχω στερηθεί από παιδί».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/12/2008