Η ΚΑΜΠΑΝΙΑ "ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ"ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΠΟΛΙΤΕΣ

ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ
Τα

αυριανά «αφροελληνόπουλα»

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
«...Εχω ένα όνειρο, ότι μια ημέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πεποίθησής του: "Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες: ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι".

Εχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα παιδιά μου μια ημέρα θα ζήσουν σε ένα έθνος όπου δεν θα κριθούν από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.Εχω ένα όνειρο σήμερα...».
Ενα μικρό απόσπασμα από ένα μεγάλο όνειρο: αυτό που μοιράστηκε πριν από 45 χρόνια ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο νεότερος, μιλώντας στη μεγαλειώδη συγκέντρωση για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων στην Ουάσιγκτον. Σήμερα, ακριβώς 40 χρόνια μετά τη δολοφονία του στις ΗΠΑ, εξελέγη πρόεδρος ένας μαύρος: την ιστορικότητα της εκλογής του σίγουρα κρίνει το χρώμα του δέρματός του, αλλά την ιστορικότητα της προεδρίας του θα την κρίνει ο χαρακτήρας του.
Εμπνευσμένη από αυτόν τον λόγο είναι η εκστρατεία της Νεολαίας Ενάντια στο Ρατσισμό στην Ευρώπη/YRE «Εχω ένα όνειρο», που ζητεί το αυτονόητο για τη χώρα μας: ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα για όλα τα παιδιά που γεννιούνται ή μεγαλώνουν στην Ελλάδα και αναγνώρισή τους ως Ελλήνων πολιτών. Ισως αυτός να είναι ο αγώνας των πολιτικών δικαιωμάτων για τη χώρα μας, με μια καθυστέρηση αρκετών δεκαετιών.

Σήμερα μας μιλάνε μερικά από τα παιδιά που συμμετέχουν στην εκστρατεία της YRE, τα αυριανά «αφροελληνόπουλα», για όσους μοιράζονται το όνειρο του προφητικού ιερέα. Και μας ζητάνε εξηγήσεις επειδή τους στερούμε το όνειρο.

Ιωάννα Οχουντζίκιε

«Τι νόμος είναι αυτός που κάνει διακρίσεις στα δικαιώματα των παιδιών;»
«Αλήθεια τι νόμος είναι αυτός που κάνει διακρίσεις στα δικαιώματα των παιδιών;» μας ρωτά η 16χρονη μαθήτρια της Β' Λυκείου Ιωάννα Οχουντζίκιε.

«Οι γονείς μου κατάγονται από τη Νιγηρία αλλά εγώ γεννήθηκα εδώ στην Ελλάδα. Ομως δεν θεωρούμαι Ελληνίδα, δεν έχω τα ίδια δικαιώματα με τα παιδιά των Ελλήνων και αντιμετωπίζομαι σαν να είμαι μετανάστρια η ίδια -χωρίς να είμαι», μας συστήνεται.

Η γνώμη της για το κυβερνητικό νομοσχέδιο; «Ούτε λίγο ούτε πολύ -μέσα σε έξι σειρές όλες κι όλες!- μας λένε πως θα μας δίνουν στην ηλικία των 18 χρόνων μια 5ετή άδεια παραμονής σαν να είμαστε μετανάστες. Ομως εμείς δεν είμαστε μετανάστες, είμαστε τα παιδιά μεταναστών... Αλλά ακόμα κι έτσι, πάλι μας χωρίζουν:

**Σε αυτούς που έχουν και τους δύο γονείς τους εδώ νόμιμα και σ' αυτούς που δεν τους έχουν.

**Σ' αυτούς που τέλειωσαν το Γυμνάσιο και σ' αυτούς που δεν το τέλειωσαν.

**Σ' αυτούς που γεννήθηκαν εδώ και σ' αυτούς που δεν γεννήθηκαν εδώ.

Με τόσες εξαιρέσεις, αν αυτός ο νόμος δεν είναι ένας άδικος νόμος, τότε τι είναι;

Και μετά λες είναι μια αρχή, αλλά εγώ δεν θέλω να τελειώσει εκεί...Τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν εδώ, αλλά μεγάλωσαν εδώ, έμαθαν τη γλώσσα, την ιστορία, τη γεωγραφία, έζησαν τρυφερές στιγμές, γιατί θα πρέπει να έχουν λιγότερα δικαιώματα από όσους γεννηθήκαμε εδώ;

Κι όλοι μαζί γιατί θα πρέπει να έχουμε λιγότερα δικαιώματα από τα παιδιά που γεννιούνται με την ελληνική υπηκοότητα;

Αλήθεια, τι νόμος είναι αυτός που κάνει διακρίσεις στα δικαιώματα παιδιών;

Δίκαιος νόμος θα ήταν μόνο αυτός που θα έδινε την ελληνική υπηκοότητα σε όλα τα παιδιά των μεταναστών είτε γεννήθηκαν είτε μεγάλωσαν εδώ. Το να ζητήσω από την κυβέρνηση να μας αντιμετωπίσει με σοβαρότητα -επιτέλους είμαστε 200.000 παιδιά- είναι ευχή. Το να παλέψω για τα δικαιώματά μου είναι ανάγκη!»

Ελένη Φαλούγι

«Από τον έλεγχο εισιτηρίων μας πήγαν στο κρατητήριο»
Η 16χρονη Ελένη Φαλούγι, μαθήτρια της πρώτης Λυκείου, γεννήθηκε εδώ από Νιγηριανούς γονείς.

Μας μιλά για μια... εμπειρία της φέτος το καλοκαίρι. «Μαζί με μια φίλη μου δουλεύαμε στο μοίρασμα φυλλαδίων. Εκείνο το πρωί ξεκινήσαμε να πάμε όπως πάντα με το τρένο στην Ομόνοια, που είναι το γραφείο όπου θα παίρναμε τα φυλλάδια. Φτάσαμε και ενώ ήμασταν πια στις τελευταίες σκάλες για να βγούμε από τον σταθμό -πολύ μακριά δηλαδή από τα σημεία ελέγχου εισιτηρίων- δύο ελεγκτές μας ζήτησαν τα εισιτήριά μας. Τους απαντήσαμε πως τα είχαμε ήδη πετάξει όταν περάσαμε τα σημεία ελέγχου και αυτοί μας είπαν πως έπρεπε να μας πάνε στο Αστυνομικό Τμήμα· δεν πίστευαν τις εξηγήσεις μας και μας χαρακτήρισαν "ιερόδουλες". Εκεί ένας αξιωματικός μάς ρώτησε τι είχε γίνει. Του εξηγήσαμε αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελε να μας ακούσει και μας έβρισε και αυτός αποκαλώντας μας με τον ίδιο χαρακτηρισμό.

Στη συνέχεια έψαξε την τσάντα της φίλης μου για να δει αν είχε λεφτά για το πρόστιμο και όταν τελείωσε διέταξε να μας πάνε στο κρατητήριο.

Εκεί βρεθήκαμε ανάμεσα σε 15 ενήλικους άνδρες. Ο χώρος ήταν κλειστός με ένα και μοναδικό παράθυρο και όλοι οι κρατούμενοι ανεξαιρέτως κάπνιζαν, με αποτέλεσμα η ατμόσφαιρα να είναι αποπνικτική. Η φίλη μου, που έχει ένα πρόβλημα υγείας με το συκώτι της, έπαθε κρίση, άρχισε να κλαίει και να φωνάζει πως την πονάει η κοιλιά της. Σοκαρίστηκα, ένιωθα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Μέσα στον πανικό μου άρχισα να χτυπώ την πόρτα και να φωνάζω στους φύλακες... Χρειάστηκαν 10 λεπτά για να έρθει κάποιος να ρωτήσει τι συμβαίνει. Οταν του εξήγησα, άνοιξε την πόρτα, πήρε τη φίλη μου, ενώ εμένα με έκλεισε ξανά μέσα, παρ' όλα τα παρακάλια μου να βγω για να τη βοηθήσω... Πέρασαν ακόμα 5 λεπτά για να μου επιτρέψουν τελικά να μείνω μαζί της.

Η Ιουλιέτα έκλαιγε συνεχώς, ήταν σε κρίση πανικού, έτρεμε και φώναζε και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Ημουν κι εγώ σε κατάσταση σοκ.

Επειτα από μισή ώρα περίπου ήρθαν οι δικοί μας με τα χαρτιά μας, τα οποία και έδωσαν στους αστυνομικούς. Στην αρχή δεν πίστευαν ότι είμαστε εμείς στις φωτογραφίες. Συνέχιζαν να επιμένουν πως είμαστε "ιερόδουλες". Αποφασίσαμε να καλέσουμε τον πρέσβη της Νιγηρίας. Ευτυχώς ήρθε αμέσως στο Τμήμα και έτσι επιτέλους μας άφησαν ελεύθερες, ύστερα από 3 ώρες και 45 λεπτά!

Το απίστευτο είναι ότι αν δεν είχε έρθει ο πρέσβης δεν ξέρω πότε θα τελείωνε αυτή η ταπεινωτική περιπέτεια. Κι όλα αυτά για έναν έλεγχο εισιτηρίου... Αυτό είναι πραγματική κατάντια.

Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί έπρεπε να υποστώ αυτή τη συμπεριφορά...Εσείς μπορείτε να βγάλετε κάποιο συμπέρασμα;».

Μαριάνθη Ιντόου

«Τρέχω και δεν φτάνω γιατί έγραψαν το όνομά μου με ένα όμικρον...»
Για το παράλογο που βιώνει μας μιλά η μαθήτρια στη Γ' Λυκείου Μαριάνθη Ιντόου που γεννήθηκε εδώ πριν από 17 χρόνια:

«Ζω στο παρόν, υπάρχω για το μέλλον... Το μέλλον. Με το που ξεκινάμε την εκπαιδευτική μας πορεία αυτή η λέξη καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο χώρο στη συνείδησή μας. Και οι γονείς μας, ως μετανάστες, έχουν μεγαλύτερη έγνοια γι' αυτό...

Εργαζόμαστε σκληρά και αδιάκοπα για να πετύχουμε την εισαγωγή μας σε ένα ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα...Υπάρχουν όμως παιδιά, συγκεκριμένα παιδιά μεταναστών, που ίσως δεν θα τα καταφέρουν γιατί αντιμετωπίζουν "παράλογα" προβλήματα. Οπως κι εγώ... Το "πρόβλημά" μου είναι το όνομά μου. Ναι, το όνομά μου.

Λέγομαι Μαριάνθη Ιντόου. Δεν πιστεύω ότι το όνομά μου είναι τόσο δύσκολο για να μην μπορούν να το γράψουν ή να το διαβάσουν. Απλά γράφεται με δύο όμικρον. Στο δικό μου το σχολείο όμως το έγραψαν με ένα, με αποτέλεσμα στα χαρτιά τους να είμαι η Μαριάνθη Ιντου. Το παράλογο είναι ότι τώρα μού λένε πως εγώ η ίδια πρέπει να διορθώσω το λάθος που έκαναν αυτοί! Είμαι αναγκασμένη να πάω να μεταφράσω χαρτιά επί χαρτιών, τα οποία να δείχνουν την πραγματική ορθογραφία του ονόματός μου, αλλιώς μου 'παν πως δεν θα γράψω στις πανελλαδικές εξετάσεις!

Ζω και μορφώνομαι κι εγώ όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές μου στη χώρα που οι μαθητές θεωρούνται οι πιο σκληρά εργαζόμενοι... Δικαιούμαι να έχω τα ίδια όνειρα κι ας βρέθηκαν οι γονείς μου εδώ ως μετανάστες. Και δικαιούμαι να μην πάψω να ονειρεύομαι και να προσπαθώ να ζήσω όπως όλοι οι συνομήλικοι και συνομήλικές μου».