ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ: ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Την τιμητική τους είχαν οι μαθητές, παιδιά μεταναστών, γεννημένοι στην Ελλάδα, σε δύο τηλεοπτικές εκπομπές την Τετάρτη 17/12. Στην πρωινή εκπομπή του MEGA "κοινωνία ώρα MEGA" και στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του ALPHA.

Παραθέτουμε το κείμενο από το βίντεο στις ειδήσεις του ALPHA και λίνκ για το βίντεο του MEGA.

Πηγή: ALPHA TV (17/12/08)

Η εξέγερση των 15χρονων έβγαλε στους δρόμους και τα παιδιά των μεταναστών, που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας. Τα παιδιά αυτά μίλησαν στον ALPHA για την απογοήτευση που νιώθουν, αλλά και για το άλυτο πρόβλημα με την απόκτηση υπηκοότητας, που τα κάνει να αισθάνονται ως πολίτες β' κατηγορίας. Αν και γεννήθηκαν στην Ελλάδα, για το Ελληνικό Κράτος είναι παιδιά… φαντάσματα. Δεν μπορούν να βγάλουν χαρτιά, δεν μπορούν να ταξιδέψουν, δεν μπορούν να ονειρευτούν και αυτό τα θυμώνει.

Η 16χρονη Ιωάννα Οκουτίγκε παιδί μεταναστών από τη Νιγηρία είπε μιλώντας στον ALPHA, ότι «νοιώθω θυμό, γιατί είναι σαν από ένα μικρό παιδί να στερείς το γάλα. Αυτό νοιώθω. Νοιώθω θυμό, που δε με αναγνωρίζουν». Η 14χρονη Πέγκυ Οχιλέμπο επίσης με γονείς από την Νιγηρία είπε με απογοήτευση ότι «είναι παράλογο να έχεις γεννηθεί σε αυτή τη χώρα, να έχεις σπουδάσει, να σε ρωτάει κάποιος "από που είσαι" και να λες "δεν ξέρω". Είμαι ανάμεσα σε δύο χώρες». Ο 19χρονος Άλντρι Μίλο από την Αλβανία λέει ότι «με θυμώνει, το ότι δεν μπορώ να εργαστώ, το να μένω στον αέρα, με βγάζει από τα νερά μου».

Ο θάνατος του Αλέξη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, λένε. Η οργή που έκρυβαν μέσα τους για την αδικία που βιώνουν, πλημμύρισε την καρδιά τους και βγήκαν στο δρόμο να διεκδικήσουν και αυτά τα δικά τους δικαιώματα. Όπως είπε η Πέγκυ Οχιλέμπο «το θέμα του Αλέξη ήταν αυτό, που μας έκανε να πούμε "ως εδώ, δεν μπορούμε άλλο, δεν αντέχουμε αυτή την καταπίεση"» και ερωτηθείσα σχετικά με το τι αισθάνεται, απάντησε «οργή. Με μια λέξη, οργή και αγανάκτηση. Δεν έχω αλλιώς να το περιγράψω». Η 17χρονη Ιντόου Μαριάνθη από την Νιγηρία αναφερόμενη στην δολοφονία του 15χρονου Αλέξη είπε στον ALPHA, ότι «θα μπορούσε να γίνει σε οποιονδήποτε και αυτό σε στενοχωρεί, σε εξοργίζει».

Τα παιδιά αυτά ζουν με το φόβο της απέλασης, το ενδεχόμενο ότι ίσως χωριστούν από τις οικογένειές τους, που ζουν νόμιμα στη χώρα μας, εξαιτίας μιας γραφειοκρατικής λεπτομέρειας. Η χώρα στην οποία γεννήθηκαν, τους προσφέρει μόνο ανασφάλεια. Όπως είπε η Ιωάννα Οκουτίγκε στον ALPHA «δεν υπάρχει άλλη χώρα, που να ξέρω. Αυτή γνωρίζω και εδώ θα ήθελα να μείνω», ενώ πρόσθεσε ότι «νοιώθω ότι το Κράτος όποτε θέλει, μπορεί να με διώξει. Να πάω που; Στη Νιγηρία; Οι γονείς μου μπορούν να πάνε, εγώ όμως;». Με τον ίδιο φόβο ζει και η Πέγκυ Οχιλέμπο, η οποία όμως πιο αποφασισμένη δηλώνει ότι «έχω αποφασίσει να ζήσω εδώ και να παλέψω για τα δικαιώματά μου». Οι γονείς τους είναι μετανάστες, τα παιδιά όμως νοιώθουν Έλληνες και θα συνεχίσουν να κατεβαίνουν στο δρόμο, έως ότου το Ελληνικό Κράτος τα δει και καταλάβει, ότι δεν μπορεί να στρέφει το βλέμμα του αλλού και να προσποιείται ότι δεν υπάρχουν.

Λίνκ για το βίντεο του MEGA

http://matrixmedia.tveyes.com/MediaDownload.asp?MDID=268423&MDS=9854

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ... ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ

Αναδημοσίευση από εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" (16/12/08)

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Νικολέττα Μουτούση

«Έχω γεννηθεί εδώ, έχω μεγαλώσει εδώ, δεν έχω γνωρίσει άλλη χώρα. Κι όμως, υπάρχει η απειλή που λέγεται απέλαση προς έναν τόπο που ποτέ δεν γνώρισα». O 26χρονος Νίκος Οντουμπιτάν γεννήθηκε στην Ελλάδα από Νιγηριανούς γονείς και είναι φοιτητής στο ΤΕΙ Αθήνας, αλλά όπως και οι περισσότεροι από 200.000 μετανάστες δεύτερης γενιάς δηλώνει: «Είμαστε σε ομηρεία».

Παιδιά-φαντάσματα είναι οι μετανάστες δεύτερης γενιάς καθώς στη χώρα μας δεν έχουν δικαίωμα να απόκτησουν ιθαγένεια, ενώ δεν μπορούν να πάρουν ούτε καν πιστοποιητικό γέννησης. Αντιθέτως, μαζί με τα 18α γενέθλιά τους αρχίζει ένας διαρκής αγώνας, καθώς είναι υποχρεωμένα να αποδεικνύουν πως έχουν τις προϋποθέσεις για τους χορηγηθεί μια απλή άδεια διαμονής.

«Δεν υπάρχουν τα παιδιά αυτά, το μόνο που έχουν είναι ένα χαρτί μαιευτηρίου» αναφέρει χαρακτηριστικά η Σόνια Μητραλιά, επικεφαλής της καμπάνιας «Όχι στον ρατσισμό από την κούνια». Όπως διευκρινίζει, για να πάρει κάποιος έστω και πιστοποιητικό γέννησης, «απαιτείται εγγραφή στα δημοτολόγια. Αυτό προϋποθέτει ότι έχει πρόσβαση, που είναι συνδεδεμένη με το δίκαιο αίματος. Άρα, μόνο Έλληνες έχουν δικαίωμα».

Και αν ο Νίκος Οντουμπιτάν είναι... τυχερός που συνεχίζει ακόμη να μένει στη χώρα όπου μεγάλωσε, δεν ισχύει το ίδιο για την αδελφή του. «Η αδελφή μου επίσης έχει γεννηθεί στην Ελλάδα και αναγκάστηκε για προσωπικούς και οικογενειακούς λόγους να πάει στη Νιγηρία. Τώρα υπάρχει δυσκολία να γυρίσει πίσω» δηλώνει. Κι ας είναι φοιτήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο!

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες δεύτερης γενιάς δεν τα λύνει ούτε η ρύθμιση που προωθεί το υπουργείο Εσωτερικών, η οποία προβλέπει να μπορούν να παίρνουν υπό προϋποθέσεις άδεια επί μακρόν διαμένοντος. Μόλις 30.000 παιδιά εκτιμάται πως θα μπορέσουν να κάνουν χρήση της ρύθμισης αυτής, χωρίς ωστόσο και αυτά να καλύπτονται πλήρως.

«Τι να την κάνω την άδεια επί μακρόν διαμένοντος; Χρειάζομαι διαβατήριο, που ούτε από τη χώρα καταγωγής των γονιών μου μπορώ να πάρω» υποστηρίζει η Τίτι Ανανόις, που γεννήθηκε στην Ελλάδα με γονείς από το Καμερούν. «Το μόνο που έχω τώρα είναι μια βεβαίωση. Και αυτή έχει λήξει χωρίς να έχω πάρει ακόμη την άδεια» προσθέτει. Για την 21χρονη σπουδάστρια, η μόνη λύση είναι η ιθαγένεια. «Είναι απαράδεκτο να έχεις γεννηθεί σε μια ευρωπαϊκή χώρα και να σου λένε να πας στην πατρίδα των γονιών σου για να πάρεις ιθαγένεια. Στα Ελληνόπουλα όταν ήταν στην Αμερική, τους είπαν "τραβάτε στην Ελλάδα";» αναρωτιέται και απαντά: «Όχι, τους έδωσαν ιθαγένεια. Και αυτοί ήταν μετανάστες, αλλά τους φέρθηκαν καλύτερα, δεν τους άφησαν στον αέρα».

Η απόκτηση ιθαγένειας αποτελεί τη φυσική απόληξη μιας διαδικασίας ένταξης, κατά τον Βοηθό Συνήγορο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου Ανδρέα Τάκη. «Η μέριμνα για τη δεύτερη γενιά μεταναστών δεν είναι φιλανθρωπία, είναι επιτακτική αναγκαιότητα για να διασφαλιστεί η ομαλή συμβίωση όλων» σημειώνει. Σχολιάζοντας τη νέα ρύθμιση, ο κ. Τάκης εκτιμά πως υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που έχουν θετική διάσταση. «Πρώτη φορά μπαίνει στο παιχνίδι η δεύτερη γενιά και μπορούμε να πιέσουμε προς μια κατεύθυνση διεύρυνσης της ρύθμισης» υποστηρίζει.

Ανούσια χαρακτηρίζει τη ρύθμιση ο Νίκος Οντουμπιτάν, επισημαίνοντας μεταξύ των άλλων και την προϋπόθεση που θέτει, να μένουν νόμιμα στη χώρα οι αλλοδαποί γονείς. «Η ελληνική Πολιτεία ξεχνάει ότι υπάρχουν παιδιά που είναι 25 και 30 χρόνων και δεν έχουν ανάγκη να εξαρτώνται από τους γονείς τους» επισημαίνει. «Εγώ έξι χρόνια ζω μόνος μου. Για να υπαχθώ στη ρύθμιση, πρέπει να βρω τους γονείς μου και να εξαρτηθώ ξανά από αυτούς για τη νόμιμη διαμονή μου» δηλώνει.

Για κοροϊδία κάνει λόγο η Σόνια Μητραλιά, υποστηρίζοντας πως «κάνουν δήθεν κάτι για να μη θίξουν το επίμαχο θέμα της ιθαγένειας». Ως μεταβατικό μέτρο, έως την τροποποίηση του Κώδικα Ιθαγένειας και την οριστική επίλυση του προβλήματος, η κ. Μητραλιά εισηγείται να χορηγηθεί τουλάχιστον άδεια αόριστης διάρκειας σε όλα τα παιδιά.

ΑΝΕΠΑΡΚΗ χαρακτηρίζει τη ρύθμιση και η Αούα Σάνκο, που ήρθε πριν από χρόνια από τη Σιέρα Λεόνε και έχει γεννήσει στην Ελλάδα τις δύο από τις τρεις κόρες της. Η τρίτη κόρη της, η Καντίτσα, ήταν 11 χρόνων όταν έφτασε στη χώρα μας όπου τελείωσε γυμνάσιο, λύκειο και ΤΕΕ. Και μπορεί ως συνοδός του προέδρου του ΣΥΝ να βρέθηκε προ μηνών στο Προεδρικό Μέγαρο και να κάθησε δίπλα στον κ. Παπούλια, ωστόσο δεν μπορεί να κάνει χρήση της νέας ρύθμισης: η Καντίτσα μεγάλωσε εδώ, δεν γεννήθηκε στη χώρα μας - κάτι που περιλαμβάνεται στις προϋποθέσεις για την απόκτηση της άδειας επί μακρόν διαμένοντος.

«Χάσαμε τα όνειρά μας. Το μόνο όνειρο τώρα ήταν τα παιδιά μας να μην περάσουν όσα εμείς, που έπρεπε να πληρώσουμε, να περιμένουμε και να ταλαιπωρηθούμε ψυχολογικά. Αλλά καταλήγουν στην ίδια κατάσταση. Θα περάσουν τον ίδιο Γολγοθά» λέει η Αούα Σάνκο. Δεδομένου ότι οποιοσδήποτε μετανάστης έπειτα από ορισμένα χρόνια μπορεί να αποκτήσει άδεια επί μακρόν διαμένοντος, ακόμη και αορίστου χρόνου, απορεί: «Γιατί να έχουν τα ίδια δικαιώματα όσοι έχουν έρθει τα τελευταία 10 χρόνια, με ένα παιδί που γεννήθηκε εδώ;».

Την τεράστια ταλαιπωρία περιγράφει και για την έκδοση διαβατηρίων για τις δύο μικρές κόρες της, τη Στεφανία (μαθήτρια της Α΄ Λυκείου) και τη Μαρί (μαθήτρια της Α΄ Γυμνασίου). «Είπαν πως την επόμενη φορά πρέπει να φέρουμε πιστοποιητικό γέννησης για την ανανέωση. Μπορεί δηλαδή να μείνουν χωρίς τίποτα» σημειώνει.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
«Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις εξουσίες θα 'τανε αληθινή σωτηρία»

Μαρία Νεφέλη, Οδυσσέας Ελύτης
Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σήμερα, αλλά στην Ελλάδα έχουμε υπονομεύσει το μέλλον στερώντας σε περισσότερους από 200.000 νέους που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν και πήγαν σχολείο σ' αυτή τη χώρα το δικαίωμα να τη θεωρούν τόπο τους, το δικαίωμα να είναι πολίτες. Προδιαγράφοντας γι' αυτούς την αβέβαιη πορεία του μετανάστη όπως και οι γονιοί τους κι ας μην έχουν μεταναστεύσει πουθενά, μια πορεία διακρίσεων και αδικιών. Αίτημά τους να έχουν ίσα δικαιώματα όπως κάθε άλλο παιδί που γεννιέται και μεγαλώνει σε μια πολιτισμένη χώρα, να πάρουν την ιθαγένεια και όχι μια απλή άδεια πενταετούς παραμονής όπως εισηγείται το νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών, που συζητείται τούτες τις μέρες στη Βουλή.

Μανουέλ Ογκουνλέγε

«Τα παιδιά σαν εμένα, που γεννήθηκαν εδώ, τι μέλλον θα έχουν;»
«Είμαι 19 ετών, γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ και σκέφτομαι πως αυτή είναι η "χώρα" μου που όλοι λένε φιλόξενη και στους ίδιους τους πολίτες της συμπεριφέρεται άσχημα. Οσα χρόνια ζω εδώ ακούω υποσχέσεις, αλλά υλοποίηση των όσων λένε δεν βλέπω. Τα λέω αυτά γιατί ο τρόπος που μεταχειρίζονται τους μετανάστες είναι αισχρός», μας λέει ο Μανουέλ Ογκουνλέγε:

«Σπουδάζω σε ΙΕΚ, παράλληλα δουλεύω. Αλλά τα δικαιώματα που δικαιούμαι δεν τα έχω, δεν μου τα παρέχουν. Υπάρχουν τόσοι νέοι και νέες που σπουδάζουν και δουλεύουν συγχρόνως και δεν πληρώνονται καλά. 700 ευρώ το πολύ πολύ, χωρίς συμβάσεις, βεβαιώσεις, ασφάλιση. Είμαι λοιπόν ένας απ' αυτούς. Μόνο που εγώ όλα τα παραπάνω τα χρειάζομαι για να ανανεώνω την άδεια παραμονής μου...

Σχεδόν κάθε φορά που πηγαίνω στον δήμο βλέπω πώς συμπεριφέρονται στους μετανάστες, φωνάζουν, βρίζουν - εάν όχι όλοι, οι περισσότεροι...

Και αναρωτιέμαι, τα παιδιά σαν εμένα, που γεννήθηκαν εδώ, τι μέλλον θα έχουν; Θα αλλάξει κάποτε τίποτα; Ακούω στις ειδήσεις σημαίνοντα άτομα να μιλάνε μια στο τόσο για τους μετανάστες και για μας τα παιδιά τους, να μιλάνε δηλαδή για μας χωρίς εμάς. Ποτέ όμως δεν ακούω λύσεις. Αν μη τι άλλο, οι γονείς μας ως μετανάστες συνεισφέρουν όσο μπορούν στη χώρα αυτή.

Θα 'θελα τα πράγματα να αλλάξουν προς το καλύτερο: μιλάω για την αδικία που γίνεται στους μετανάστες και συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου... Για φανταστείτε, γεννήθηκα στην Ελλάδα και δεν απολαμβάνω κανένα από τα δικαιώματα που μου ανήκουν στη χώρα που ζω...».

Η ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Το τραγούδι της απόγνωσης
Τούτες τις μέρες στη Βουλή δεν γίνεται μόνο του Βατοπεδίου. Περνούν αθόρυβα, σε ρυθμίσεις για τη... δημοτική αστυνομία, μέτρα που αφορούν 200.000 παιδιά μεταναστών:...που ήρθαν μικρά ή γεννιούνται εδώ και τελειώνουν το σχολειό, μα ένα έχουν ριζικό, του μετανάστη.

Γνωμοδοτήσεις έχουνε πολίτες να γενούν- μα υπουργοί και βουλευτές δεν θέλουν ούτε να τ' ακούν.

Βλέπεις δεν παίζουνε μυστήρια μπλεγμένα με εκατομμύρια, μονάχα ανθρώπινες ζωές και όνειρα: για ίσα δικαιώματα...

Ας είναι αυτή μια ρυθμική εισαγωγή στο πνεύμα του 19χρονου Αλντρι Μίλο που ήρθε στα 7 του στην Ελλάδα και μας διηγείται την ιστορία του υπό τη μορφή τραγουδιού χιπ χοπ.

Αλντρι Μίλο
«Ξεκινάω ένα ταξίδι για μια καλύτερη ζωή

Το ταξίδι μου λοιπόν δεν έχει επιστροφή

Ποτέ μου δεν το πίστευα πως θα 'φτανα εδώ

Περιπέτειες να γράφω στο χαρτί με ένα στιλό

Γράφω στο χαρτί πως από μικρό παιδί

Χαθήκανε τα όνειρα για την καλή ζωή

Και τώρα κάπου εδώ θα αναφερθώ

Στα δικαιώματά μου για τα οποία προσπαθώ.......

Κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο

Τρέχω να προλάβω και δεν έχω άλλο χρόνο

Γιατί στον δρόμο τον σπατάλησα ψάχνοντας δουλειά

Δουλειά, όμως, δεν βρίσκω κι ας έχω και πτυχίο στο ηλεκτρολογικά

Υπάρχουν παιδιά με όνειρα πολλά

Ομως αναρωτιούνται αν θα βγουν αληθινά

Και να που ξαφνικά γκρεμίζονται τα όνειρα μαζί και η ανθρωπιά

Και το μόνο που μας μένει;

Μια ζεστή αγκαλιά......από τη μάνα, τον πατέρα, απ' τα αδέρφια και τους φίλους

Και όσο περνούν οι μέρες έχουμε όλο και πιο λίγους

Αφού μας κρίνουν απ' το χρώμα και από την καταγωγή μας

Κι όσο περνούν οι μέρες παρέα πια δεν θέλουνε να κάνουνε μαζί μας

Καλώς ήρθατε λοιπόν......στη μοναχική ζωή μας!

Εγώ προσωπικά τον καθένα προκαλώ

Να με κοιτάξει μες στα μάτια

Να δει ό,τι βλέπω και να ζήσει όπως ζω

Να νιώσει όπως νιώθω

Με μεγάλο πόθο, πόνο, μίσος, αγάπη και οργή

Εναλλασσόμενα αισθήματα στην πιο κρίσιμη στιγμή

Από 'δώ και στο εξής προσέχω τα σημεία που πατάω

Προσέχω και το στιλ μου όταν στο δρόμο περπατάω

Προσέχω πώς μιλάω και προσέχω πώς κοιτάω

Γενικά προσέχω οπουδήποτε κι αν πάω

Και στους μπάτσους όταν τους συναντάω

Με το σεις και με το σας πάντοτε μιλάω

Το κεφάλι χαμηλά μού είπαν να κρατάω

Γιατί αν δεν το κάνω, ανάποδες θα φάω

Οπως έγινε την προηγούμενη φορά

Που με έπιασαν να έχω ξεχάσει τα χαρτιά

Κι ούτε καν τόλμησα μήνυση να κάνω

Γιατί όταν με βρουν, από το ξύλο θα πεθάνω

Μα ακόμα στέκομαι όρθιος ελπίζοντας πως τα πράγματα θ' αλλάξουνε, θα γίνουνε αλλιώς

Γιατί δεν μπορεί ο ρατσισμός να 'ναι πιο δυνατός

Από την καλοσύνη που μας δίδαξε ο θεός

Πάνω απ' όλα σεβασμός στον συνάνθρωπό μας

Γιατί όσο κι αν μας τσούζει... είναι για το καλό μας!»

Η ΚΑΜΠΑΝΙΑ "ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ"ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΠΟΛΙΤΕΣ

ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ
Τα

αυριανά «αφροελληνόπουλα»

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
«...Εχω ένα όνειρο, ότι μια ημέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πεποίθησής του: "Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες: ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι".

Εχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα παιδιά μου μια ημέρα θα ζήσουν σε ένα έθνος όπου δεν θα κριθούν από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.Εχω ένα όνειρο σήμερα...».
Ενα μικρό απόσπασμα από ένα μεγάλο όνειρο: αυτό που μοιράστηκε πριν από 45 χρόνια ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο νεότερος, μιλώντας στη μεγαλειώδη συγκέντρωση για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων στην Ουάσιγκτον. Σήμερα, ακριβώς 40 χρόνια μετά τη δολοφονία του στις ΗΠΑ, εξελέγη πρόεδρος ένας μαύρος: την ιστορικότητα της εκλογής του σίγουρα κρίνει το χρώμα του δέρματός του, αλλά την ιστορικότητα της προεδρίας του θα την κρίνει ο χαρακτήρας του.
Εμπνευσμένη από αυτόν τον λόγο είναι η εκστρατεία της Νεολαίας Ενάντια στο Ρατσισμό στην Ευρώπη/YRE «Εχω ένα όνειρο», που ζητεί το αυτονόητο για τη χώρα μας: ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα για όλα τα παιδιά που γεννιούνται ή μεγαλώνουν στην Ελλάδα και αναγνώρισή τους ως Ελλήνων πολιτών. Ισως αυτός να είναι ο αγώνας των πολιτικών δικαιωμάτων για τη χώρα μας, με μια καθυστέρηση αρκετών δεκαετιών.

Σήμερα μας μιλάνε μερικά από τα παιδιά που συμμετέχουν στην εκστρατεία της YRE, τα αυριανά «αφροελληνόπουλα», για όσους μοιράζονται το όνειρο του προφητικού ιερέα. Και μας ζητάνε εξηγήσεις επειδή τους στερούμε το όνειρο.

Ιωάννα Οχουντζίκιε

«Τι νόμος είναι αυτός που κάνει διακρίσεις στα δικαιώματα των παιδιών;»
«Αλήθεια τι νόμος είναι αυτός που κάνει διακρίσεις στα δικαιώματα των παιδιών;» μας ρωτά η 16χρονη μαθήτρια της Β' Λυκείου Ιωάννα Οχουντζίκιε.

«Οι γονείς μου κατάγονται από τη Νιγηρία αλλά εγώ γεννήθηκα εδώ στην Ελλάδα. Ομως δεν θεωρούμαι Ελληνίδα, δεν έχω τα ίδια δικαιώματα με τα παιδιά των Ελλήνων και αντιμετωπίζομαι σαν να είμαι μετανάστρια η ίδια -χωρίς να είμαι», μας συστήνεται.

Η γνώμη της για το κυβερνητικό νομοσχέδιο; «Ούτε λίγο ούτε πολύ -μέσα σε έξι σειρές όλες κι όλες!- μας λένε πως θα μας δίνουν στην ηλικία των 18 χρόνων μια 5ετή άδεια παραμονής σαν να είμαστε μετανάστες. Ομως εμείς δεν είμαστε μετανάστες, είμαστε τα παιδιά μεταναστών... Αλλά ακόμα κι έτσι, πάλι μας χωρίζουν:

**Σε αυτούς που έχουν και τους δύο γονείς τους εδώ νόμιμα και σ' αυτούς που δεν τους έχουν.

**Σ' αυτούς που τέλειωσαν το Γυμνάσιο και σ' αυτούς που δεν το τέλειωσαν.

**Σ' αυτούς που γεννήθηκαν εδώ και σ' αυτούς που δεν γεννήθηκαν εδώ.

Με τόσες εξαιρέσεις, αν αυτός ο νόμος δεν είναι ένας άδικος νόμος, τότε τι είναι;

Και μετά λες είναι μια αρχή, αλλά εγώ δεν θέλω να τελειώσει εκεί...Τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν εδώ, αλλά μεγάλωσαν εδώ, έμαθαν τη γλώσσα, την ιστορία, τη γεωγραφία, έζησαν τρυφερές στιγμές, γιατί θα πρέπει να έχουν λιγότερα δικαιώματα από όσους γεννηθήκαμε εδώ;

Κι όλοι μαζί γιατί θα πρέπει να έχουμε λιγότερα δικαιώματα από τα παιδιά που γεννιούνται με την ελληνική υπηκοότητα;

Αλήθεια, τι νόμος είναι αυτός που κάνει διακρίσεις στα δικαιώματα παιδιών;

Δίκαιος νόμος θα ήταν μόνο αυτός που θα έδινε την ελληνική υπηκοότητα σε όλα τα παιδιά των μεταναστών είτε γεννήθηκαν είτε μεγάλωσαν εδώ. Το να ζητήσω από την κυβέρνηση να μας αντιμετωπίσει με σοβαρότητα -επιτέλους είμαστε 200.000 παιδιά- είναι ευχή. Το να παλέψω για τα δικαιώματά μου είναι ανάγκη!»

Ελένη Φαλούγι

«Από τον έλεγχο εισιτηρίων μας πήγαν στο κρατητήριο»
Η 16χρονη Ελένη Φαλούγι, μαθήτρια της πρώτης Λυκείου, γεννήθηκε εδώ από Νιγηριανούς γονείς.

Μας μιλά για μια... εμπειρία της φέτος το καλοκαίρι. «Μαζί με μια φίλη μου δουλεύαμε στο μοίρασμα φυλλαδίων. Εκείνο το πρωί ξεκινήσαμε να πάμε όπως πάντα με το τρένο στην Ομόνοια, που είναι το γραφείο όπου θα παίρναμε τα φυλλάδια. Φτάσαμε και ενώ ήμασταν πια στις τελευταίες σκάλες για να βγούμε από τον σταθμό -πολύ μακριά δηλαδή από τα σημεία ελέγχου εισιτηρίων- δύο ελεγκτές μας ζήτησαν τα εισιτήριά μας. Τους απαντήσαμε πως τα είχαμε ήδη πετάξει όταν περάσαμε τα σημεία ελέγχου και αυτοί μας είπαν πως έπρεπε να μας πάνε στο Αστυνομικό Τμήμα· δεν πίστευαν τις εξηγήσεις μας και μας χαρακτήρισαν "ιερόδουλες". Εκεί ένας αξιωματικός μάς ρώτησε τι είχε γίνει. Του εξηγήσαμε αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελε να μας ακούσει και μας έβρισε και αυτός αποκαλώντας μας με τον ίδιο χαρακτηρισμό.

Στη συνέχεια έψαξε την τσάντα της φίλης μου για να δει αν είχε λεφτά για το πρόστιμο και όταν τελείωσε διέταξε να μας πάνε στο κρατητήριο.

Εκεί βρεθήκαμε ανάμεσα σε 15 ενήλικους άνδρες. Ο χώρος ήταν κλειστός με ένα και μοναδικό παράθυρο και όλοι οι κρατούμενοι ανεξαιρέτως κάπνιζαν, με αποτέλεσμα η ατμόσφαιρα να είναι αποπνικτική. Η φίλη μου, που έχει ένα πρόβλημα υγείας με το συκώτι της, έπαθε κρίση, άρχισε να κλαίει και να φωνάζει πως την πονάει η κοιλιά της. Σοκαρίστηκα, ένιωθα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Μέσα στον πανικό μου άρχισα να χτυπώ την πόρτα και να φωνάζω στους φύλακες... Χρειάστηκαν 10 λεπτά για να έρθει κάποιος να ρωτήσει τι συμβαίνει. Οταν του εξήγησα, άνοιξε την πόρτα, πήρε τη φίλη μου, ενώ εμένα με έκλεισε ξανά μέσα, παρ' όλα τα παρακάλια μου να βγω για να τη βοηθήσω... Πέρασαν ακόμα 5 λεπτά για να μου επιτρέψουν τελικά να μείνω μαζί της.

Η Ιουλιέτα έκλαιγε συνεχώς, ήταν σε κρίση πανικού, έτρεμε και φώναζε και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Ημουν κι εγώ σε κατάσταση σοκ.

Επειτα από μισή ώρα περίπου ήρθαν οι δικοί μας με τα χαρτιά μας, τα οποία και έδωσαν στους αστυνομικούς. Στην αρχή δεν πίστευαν ότι είμαστε εμείς στις φωτογραφίες. Συνέχιζαν να επιμένουν πως είμαστε "ιερόδουλες". Αποφασίσαμε να καλέσουμε τον πρέσβη της Νιγηρίας. Ευτυχώς ήρθε αμέσως στο Τμήμα και έτσι επιτέλους μας άφησαν ελεύθερες, ύστερα από 3 ώρες και 45 λεπτά!

Το απίστευτο είναι ότι αν δεν είχε έρθει ο πρέσβης δεν ξέρω πότε θα τελείωνε αυτή η ταπεινωτική περιπέτεια. Κι όλα αυτά για έναν έλεγχο εισιτηρίου... Αυτό είναι πραγματική κατάντια.

Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί έπρεπε να υποστώ αυτή τη συμπεριφορά...Εσείς μπορείτε να βγάλετε κάποιο συμπέρασμα;».

Μαριάνθη Ιντόου

«Τρέχω και δεν φτάνω γιατί έγραψαν το όνομά μου με ένα όμικρον...»
Για το παράλογο που βιώνει μας μιλά η μαθήτρια στη Γ' Λυκείου Μαριάνθη Ιντόου που γεννήθηκε εδώ πριν από 17 χρόνια:

«Ζω στο παρόν, υπάρχω για το μέλλον... Το μέλλον. Με το που ξεκινάμε την εκπαιδευτική μας πορεία αυτή η λέξη καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο χώρο στη συνείδησή μας. Και οι γονείς μας, ως μετανάστες, έχουν μεγαλύτερη έγνοια γι' αυτό...

Εργαζόμαστε σκληρά και αδιάκοπα για να πετύχουμε την εισαγωγή μας σε ένα ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα...Υπάρχουν όμως παιδιά, συγκεκριμένα παιδιά μεταναστών, που ίσως δεν θα τα καταφέρουν γιατί αντιμετωπίζουν "παράλογα" προβλήματα. Οπως κι εγώ... Το "πρόβλημά" μου είναι το όνομά μου. Ναι, το όνομά μου.

Λέγομαι Μαριάνθη Ιντόου. Δεν πιστεύω ότι το όνομά μου είναι τόσο δύσκολο για να μην μπορούν να το γράψουν ή να το διαβάσουν. Απλά γράφεται με δύο όμικρον. Στο δικό μου το σχολείο όμως το έγραψαν με ένα, με αποτέλεσμα στα χαρτιά τους να είμαι η Μαριάνθη Ιντου. Το παράλογο είναι ότι τώρα μού λένε πως εγώ η ίδια πρέπει να διορθώσω το λάθος που έκαναν αυτοί! Είμαι αναγκασμένη να πάω να μεταφράσω χαρτιά επί χαρτιών, τα οποία να δείχνουν την πραγματική ορθογραφία του ονόματός μου, αλλιώς μου 'παν πως δεν θα γράψω στις πανελλαδικές εξετάσεις!

Ζω και μορφώνομαι κι εγώ όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές μου στη χώρα που οι μαθητές θεωρούνται οι πιο σκληρά εργαζόμενοι... Δικαιούμαι να έχω τα ίδια όνειρα κι ας βρέθηκαν οι γονείς μου εδώ ως μετανάστες. Και δικαιούμαι να μην πάψω να ονειρεύομαι και να προσπαθώ να ζήσω όπως όλοι οι συνομήλικοι και συνομήλικές μου».

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (4/12/2008)

«Δεν ξέρω άλλο τόπο. Εδώ γεννήθηκα...»
«Με προσβάλλει που με αντιμετωπίζουν σαν μετανάστη. Δεν έχω έρθει σαν μετανάστης, δεν την καταλαβαίνω αυτήν τη λέξη, γιατί θεωρούμαι μετανάστης; Δεν μπορούν να με πουν ούτε καν αλλοδαπό. Αλλά δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα. Και τι να την κάνω μια πενταετή άδεια παραμονής; Αλλωστε, με τόσα χρόνια ανανεώσεις μπορώ πια να βγάλω άδεια παραμονής αορίστου χρόνου. Θα 'θελα όμως να είχα την ελληνική υπηκοότητα».
Ο Χάρης Ντεγκράφτ γεννήθηκε εδώ πριν από 30 χρόνια. Μιλά χαμηλόφωνα, συνεσταλμένα, σχεδόν ντροπαλά. Νιώθει λίγο άβολα που μιλά για τον εαυτό του. Ο πατέρας του είναι από την Γκάνα και η μητέρα του από τον Μαυρίκιο. Σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων και εργάζεται σε κατάστημα αθλητικών ειδών. Στα 18 του αναγκάστηκε κι αυτός να τρέχει για τα χαρτιά (άδεια παραμονής) αφού δεν είχε υπηκοότητα.

«Νομίζω ότι ο κόσμος στην Ελλάδα έχει καταλάβει ότι υπάρχουν ξένοι που θέλουν να ζήσουν εδώ και πρέπει να καταλάβουν τους "ξένους" που έχουν μεγαλώσει εδώ. Με ρωτάνε συνέχεια από μαι, τους λέω ότι γεννήθηκα εδώ και μου λένε "δεν είσαι ξένος". Δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν είμαι Ελληνας. Είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κοινωνικής αποδοχής. Νιώθω μπερδεμένος. Από τη μια πιστεύεις και νιώθεις ότι είναι η δική σου πατρίδα και από την άλλη να μη σε δέχονται όπως θα περίμενες. Η κοινωνία είναι ανοιχτή αλλά και κλειστή ταυτόχρονα.

Είχα πάει για καλοκαιρινή εργασία στην Κεφαλονιά και οι ντόπιοι με κοιτούσαν περίεργα και δεν μου μιλούσαν και την επομένη το αφεντικό μου 'πε "γυρνάς πίσω". Ανθρωποι είμαστε, αυτό μου προκάλεσε δυσάρεστα αισθήματα και με πείραξε πολύ... Μικρός δεν έδινα σημασία κι ας ήμουν το μοναδικό σκούρο παιδί. Και να υπήρχε προκατάληψη την αγνοούσα...

Υποτίθεται ότι είναι καλός ο προτεινόμενος νόμος αλλά δεν είναι γιατί έχει προκατάληψη. Ολοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν παιδιά που ζουν εδώ από ξένους γονείς, αλλά υπάρχει μια λεπτή γραμμή που δεν μπορούμε να περάσουμε επειδή δεν μας επιτρέπουν να την περάσουμε.

Αυτή τη στιγμή εστιάζω στη δουλειά μου και τη θεωρώ πολύ σημαντική επειδή δεν θέλω να μείνω στον δρόμο και θα χρειαστεί σε λίγο καιρό να βοηθήσω κι εγώ τους γονείς μου. Κάνω όνειρα για μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή. Αυτό θα ήθελα από την πολιτεία: να διδάξει στους ανθρώπους τι είναι το σωστό, για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Θα ήθελα πολύ να μάθω τη γνώμη του ελληνικού λαού, τι πιστεύει για μας, αν μας αποδέχονται, αν τους εξαγριώνει η παρουσία μας. Βλέπω όλα αυτά τα ρεπορτάζ και νομίζω ότι αυτά είναι τα ερωτήματα που θα 'πρεπε να απαντηθούν και από τον νομοθέτη.

Στην ουσία δεν ξέρω άλλο τόπο, στην Γκάνα δεν έχω πάει ποτέ, πήγα δύο φορές μικρός στον Μαυρίκιο, τελευταία φορά που ταξίδεψα ήταν το 1990 και παρά τις φοβερές θάλασσες και παραλίες που άλλοι ονειρεύονται να επισκεφθούν, εγώ ήθελα να γυρίσω πίσω.

Ενας φίλος μου από το σχολείο πήγε για σπουδές στον Καναδά και έχει πάρει ήδη την υπηκοότητα κι ας μεγάλωσε εδώ. Κι εμείς παρά τις δυσκολίες θέλουμε να μείνουμε εδώ. Δεν μπορώ να μην τη θεωρήσω πατρίδα μου, έχω την ελληνική νοοτροπία, απλά νιώθω μια πικρία και απογοήτευση από την όλη ιστορία...».

ΟΤΑΝ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΧΩΡΕΣ ΧΟΡΗΓΟΥΝ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ, ΕΜΕΙΣ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΕΝΤΑΕΤΗ ΑΔΕΙΑ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ

Αναδημοσίευση από ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (4/12/2008)
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
Οταν στην υπόλοιπη Ευρώπη χορηγούν ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών, εμείς συζητάμε για μια πενταετή άδεια παραμονής τους ως μεταναστών. Για να περάσουμε από το «δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ Αλβανέ» -το εθνοψυχωτικό σύνθημα που διέπει ωστόσο την επίσημη πολιτική, αφού η πολιτογράφηση Αλβανών αποτελεί ένα ακόμη σύντομο ανέκδοτο για τους επαΐοντες- στο «δεν θα γίνεις Ευρωπαίος ποτέ, Ελληνα πολιτικέ».
Και να γιατί: Μπορεί να μην υπάρχει ενιαία αντιμετώπιση στην Ε.Ε. των 15, ωστόσο τα τελευταία χρόνια παρατηρείται σύγκλιση μεταξύ των χωρών που είχαν αποκλεισμούς από την ιθαγένεια, κυρίως συγκεκριμένων εθνικοτήτων, και αυτών που εφάρμοζαν το δίκαιο του εδάφους, χορηγώντας αυτόματα με τη γέννηση την ιθαγένεια σε ένα παιδί μεταναστών. Σε γενικές γραμμές τα παιδιά των μεταναστών μπορούν να αποκτήσουν την ιθαγένεια εφόσον έχουν γεννηθεί και μένουν τα περισσότερα χρόνια της ανήλικης ζωής τους στη χώρα. Αυτή η αρχή είναι το λεγόμενο δίκαιο του εδάφους, που κερδίζει ολοένα... έδαφος ακόμη και στις χώρες για τις οποίες η καταγωγή -δίκαιο του αίματος- διαδραμάτιζε τον κύριο ρόλο στην απόκτηση ιθαγένειας.
«Ολες οι χώρες, ακόμη και αυτές που θεωρούνταν παράδειγμα του δικαίου του αίματος στη διεθνή βιβλιογραφία άλλαξαν» μας λέει ο ιστορικός Λάμπρος Μπαλτσιώτης: «Για παράδειγμα, στη Γερμανία εδώ και μία δεκαετία περίπου, αν ένα παιδί γεννηθεί στη χώρα και ένας γονιός του είναι οκτώ χρόνια νόμιμος κάτοικος, αποκτά τη γερμανική ιθαγένεια με τη γέννησή του».
Στην Ε.Ε. τα παιδιά των μεταναστών, η δεύτερη γενιά όπως είναι γνωστή, αποκτούν την υπηκοότητα και γίνονται πολίτες με κάποιες προϋποθέσεις πιο αυστηρές ή πιο χαλαρές, ανάλογα με τη χώρα. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη γι' αυτά τα παιδιά μέχρι σήμερα, ενώ το σχετικό νομοσχέδιο εισηγείται την υπό προϋποθέσεις υπαγωγή τους στο καθεστώς τού υπό μακρόν διαμένοντος μετανάστη, που σημαίνει πενταετή άδεια παραμονής όταν ενηλικιωθούν, μόνον αν έχουν γεννηθεί στη χώρα μας και εφόσον και οι δύο γονείς τους μένουν ακόμη, και νόμιμα, εδώ. Για ιθαγένεια ούτε κουβέντα παρά τις σχετικές ρυθμίσεις που έχουν προτείνει τόσο γνωμοδοτικά όργανα του αρμόδιου υπουργείου (ΚΕΑΔ, ΙΜΕΠΟ) όσο και ο Συνήγορος του Πολίτη, που σε πρόσφατη ετήσια έκθεσή του προς τη Βουλή των Ελλήνων αναφέρει συγκεκριμένα: «Η αναμόρφωση του δικαίου ιθαγένειας προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης δικαιώματος στην ελληνική ιθαγένεια σε όσους αλλοδαπούς έχουν αποδεδειγμένο μακρόχρονο, σταθερό και ισχυρό δεσμό με τη χώρα, φαντάζει πλέον ολοένα και περισσότερο αναγκαία, μεταξύ άλλων και για να αποφευχθούν προβλήματα κοινωνικής συνοχής. Στην κατηγορία όσων θα πρέπει να επωφεληθούν εντάσσονται (...) κυρίως όσοι αλλοδαποί έχουν γεννηθεί και ενηλικιωθεί στην Ελλάδα, καθώς επίσης ενηλικιωθέντα στην Ελλάδα τέκνα αλλοδαπών, οι οποίοι είναι κάτοχοι άδειας επί μακρόν διαμένοντος ή άδειας αόριστης διάρκειας». Εισηγήσεις τις οποίες η ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών πεισματικά αγνοεί.
Μία κοινή συνισταμένη όλων των ευρωπαϊκών χωρών πάντως, είναι ότι τα παιδιά της τρίτης γενιάς, δηλαδή τα εγγόνια των μεταναστών παίρνουν την ιθαγένεια, είναι δηλαδή πολίτες στη χώρα που γεννιούνται. Στην Ελλάδα δεν έχουμε προβλέψει ακόμη τίποτε σχετικό. Οι «πρωτοτυπίες» μας δεν έχουν τέλος:
* Το γεγονός ότι κάποιο παιδί έχει ολοκληρώσει τη βασική εκπαίδευση στη χώρα που μεγάλωσε συνιστά δικαίωμα στην ιθαγένεια στην υπόλοιπη Ε.Ε., ενώ εδώ το ίδιο γεγονός δεν παίζει κανένα ρόλο.
* Με το ισχύον σύστημα ακόμη και τα παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή έχουν μεγαλώσει εδώ, υποχρεούνται να πληρώνουν παράβολο το οποίο είναι το ακριβότερο σε όλη την Ευρώπη (1.500 ευρώ).
* Είμαστε από τις ελάχιστες χώρες που δεν αιτιολογεί την απόρριψη ιθαγένειας ακόμη και στα παιδιά που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα.
* Εχουμε τα μεγαλύτερα ποσοστά αποκλεισμού από την κτήση ιθαγένειας, αφού το 90% όσων την αποκτούν είναι ομογενείς εξ Αλβανίας, το 8% σύζυγοι Ελλήνων πολιτών και απομένει ένα ταπεινό 2% για όλους τους υπόλοιπους αλλοδαπούς και τα παιδιά τους, άσχετα αν έχουν γεννηθεί ή μεγαλώσει εδώ.
Η «Απαράδεκτα» κρίνουν τα μέτρα της κυβέρνησης για τα παιδιά των μεταναστών οι ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ Σταύρος Λαμπρινίδης και Μαριλένα Κοππά σε σχετική ερώτησή τους προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επειδή το σχέδιο νόμου δεν δίνει δικαίωμα ιθαγένειας στα παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα από νόμιμα διαμένοντες γονείς και εξαιρεί παντελώς από τις προβλέψεις του τόσο παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα από μη νόμιμους μετανάστες -ακόμα και αν αυτά ζουν κι ενηλικιώνονται στη χώρα όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά- όσο και παιδιά μεταναστών που γεννιούνται μεν εκτός Ελλάδος, αλλά μεγαλώνουν και σπουδάζουν σε ελληνικά σχολεία και πληρούν όλες τις υπόλοιπες προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος για τα γεννηθέντα εν Ελλάδι παιδιά μεταναστών. *

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ & ΤΗΣ ΞΕΝΟΦΟΒΙΑΣ

Η πρόταση για ρύθμιση της εκκρεμότητας της 2ης γενιάς μεταναστών αποτελεί μια ένδειξη ότι η ελληνική πολιτεία κατάλαβε ότι επιτέλους κάτι πρέπει να γίνει. Ωστόσο μοιάζει να απέχει ακόμη από το να κατανοήσει το μέγεθος των προκλήσεων που βρίσκονται μπροστά της. Η ελληνική κοινωνία είναι "έτοιμη" από καιρό για να δεχθεί μια μεταρρύθμιση του δικαίου ιθαγένειας και την ισότιμη συμμετοχή των νέων "μεταναστών", δηλαδή όσων γεννήθηκαν ή μετανάστευσαν ανήλικοι στη χώρα. Σε ποιον μπορεί να συμφέρει ο διαχωρισμός της νέας γενιάς και της νέας εργατικής δύναμης της χώρας σε γηγενείς, μακρά διαμένοντες και «οικονομικούς μετανάστες»;

Οι περιοριστικοί όροι απόκτησης της άδειας μακράς διαμονής από τη 2η γενιά μεταναστών -οι οποίοι είναι τόσο προσφιλείς στον Έλληνα νομοθέτη- δεν θα λύσουν το πρόβλημα, όπως ακριβώς και η περιοριστική νομιμοποίηση που, αποτυγχάνοντας, παρέσυρε στη δίνη της μετανάστες σε απεργία πείνας απελπισίας. Τόσο η νομιμοποίηση, όσο και η μεταρρύθμιση του κώδικα ιθαγένειας αποτελούν πολιτικές τομές που δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις προσδοκίες για τους κοινωνούς και την πολιτεία με ημίμετρα, παλινωδίες και δειλές ρυθμίσεις.

7 προτάσεις για μια σφαιρική και αποτελεσματική ρύθμιση:

1.Για όλους τους μετανάστες: με τη συμπλήρωση 5 ετών διαμονής στη χώρα – ασχέτως λόγων άδειας διαμονής –δυνατότητα επιλογής είτε για υποβολή αίτησης πολιτογράφησης είτε για απόκτηση άδειας μακράς διαμονής.

2.Για τα παιδιά αλλοδαπών που γεννιούνται στην Ελλάδα: κτήση ελληνικής ιθαγένειας από τη γέννηση εφόσον ή αφού ο ασκών τη γονική μέριμνα διαμείνει στη χώρα για 5 έτη.

3.Για τους αλλοδαπούς που ενηλικιώνονται στη χώρα: με τη συμπλήρωση 5 ετών διαμονής σε αυτήν, απόδοση άδειας μακράς διαμονής καθ’ υπέρβαση και προς το ευνοϊκότερο, των προβλεπομένων στη σχετική οδηγία.

4.Ανταποδοτικό παράβολο πολιτογράφησης: μείωση του κόστους του παραβόλου πολιτογράφησης ανάλογα προς το διοικητικό κόστος εξέτασης της αίτησης: ~50-100€.

5.Διαδικασίες ιθαγένειας: υπαγωγή τους στον Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας, αιτιολογημένη απάντηση με δυνατότητα προσφυγής, εύλογες προθεσμίες.

6.Παράβολο μακράς διαμονής: Απαλλαγή από το παράβολο των ενηλικιωθέντων αλλοδαπών οι οποίοι γεννήθηκαν ή μετανάστευσαν ανήλικοι στην Ελλάδα και δικαιούνται άδεια μακράς διαμονής σύμφωνα με την παραπάνω ρύθμιση.

7.Δικαιώματα Μακράς Διαμονής: για την πλήρη ενσωμάτωση της σχετικής Οδηγίας και για να υπάρχει νόημα στην απόδοση του καθεστώτος Μακράς Διαμονής είναι αναγκαία η πρόβλεψη ομοίων δικαιωμάτων («comparable rights») για τους δικαιούχους, όπως ισότητα στις παροχές κοινωνικού κράτους, δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις τοπικές εκλογές.

Η μετανάστευση δίνει και ικανοποιεί υποσχέσεις κοσμογονίας: για τη συμβίωση, την ανάπτυξη, τη δημοκρατία των πολιτών και των δικαιωμάτων. Αλλά για να μπορεί κανείς να διακρίνει και να αδράξει τις ιστορικές της ευκαιρίες χρειάζονται δύο πράγματα: α) αφενός να μην είναι τυφλωμένος από το φόβο, την ανασφάλεια, την άγνοια, την ημιμάθεια και τις προκαταλήψεις και β) αφετέρου να ξεκινά από το υποκείμενο των δικαιωμάτων ως κέντρο του συλλογισμού του καταλήγοντας στο συλλογικό συμφέρον, δηλαδή υπέρ των κοινωνών σε παραγωγική και ειρηνική συμβίωση και όχι ενός αυθαίρετα προσδιορισμένου και απρόσωπου εθνικού συμφέροντος.

Μίλτος Παύλου

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Ανθρωποι... 5ετούς υποχρέωσης
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
«Μερικές φορές νιώθω σαν ένα παιδί χωρίς μάνα και τόσο μακριά από το σπίτι μου...»: αυτό το παραδοσιακό θρησκευτικό νέγρικο τραγούδι, που έχουν τραγουδήσει από τον Λούις Αρμστρονγκ, τον Ελβις Πρίσλεϊ και τον Βαν Μόρισον μέχρι τη Μαρία Φαραντούρη, μας έρχεται στο νου όταν μιλάμε με τα παιδιά των μεταναστών που ζούνε σε αυτή τη χώρα, τη μόνη που γνωρίζουν, η οποία αρνείται πεισματικά να τα αναγνωρίσει ως πολίτες και εισηγείται την αποδοχή τους ως ...μετανάστες πενταετούς παραμονής. Λες και δεν είναι ορφάνια να σε απορρίπτει ο τόπος που αγαπάς και στον οποίο μεγάλωσες, αφού «μητέρα πατρίδα» συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε. Παιδιά που ούτε πολίτες δεύτερης κατηγορίας δεν είναι, αφού το μόνο δικαίωμα που τους δίνει το σχετικό νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών, και μόνο εφόσον έχουν γεννηθεί εδώ, είναι αυτό του μετανάστη πενταετούς παραμονής...

Μάριον Γουαμπούι, ήρθε στην Ελλάδα 10 χρόνων από την Κένυα
«Ρατσισμό νιώθω μόλις πατάω το πόδι μου έξω από τη Νομαρχία»

Η Μάριον Γουαμπούι ήρθε εδώ 10 χρόνων από την Κένυα. Σήμερα είναι 26. Τελείωσε πληροφορική στα ΤΕΕ, αλλά παρ' ότι ήθελε να συνεχίσει έπρεπε να πιάσει δουλειά για να έχει ένσημα και άδεια παραμονής. Επειδή τα παιδιά των μεταναστών μόλις ενηλικιωθούν αντιμετωπίζονται κι αυτά σαν μετανάστες. Κι ας μην έχουν φύγει από αυτή τη χώρα...Τώρα δουλεύει σε μια δισκογραφική εταιρεία. «Πάνω-κάτω όλοι έχουμε περάσει τα ίδια. Η αγωνία για τα χαρτιά που έχουν κολλήσει είναι δεδομένη. Εχει τύχει πολλές φορές να με σταματήσουν στο δρόμο αστυνομικοί για να με ρωτήσουν αν τα έχω».

Τι δεν ξεχνά; «Ήμουν ακόμη στο σχολείο και χρησιμοποιούσα το λεωφορείο. Πολλές φορές έμπαινε η Αστυνομία για έλεγχο. Πριν από έξι χρόνια περίπου, εκεί που γυρνούσα στο σπίτι, σταματάει το λεωφορείο και μπαίνουν μέσα τα ΜΑΤ και φωνάζουν "όλοι οι αλλοδαποί έξω". Εγώ είχα ξεχαστεί, ήμουν στον κόσμο μου, έβλεπα τους άλλους να σηκώνονται και δεν περίμενα ποτέ να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Ας έκανα μπαμ από μακριά λόγω χρώματος... Ερχεται λοιπόν με το όπλο του ένας και μου λέει "εσύ δεν ακούς, αλλοδαπή δεν είσαι;". Εκείνη την ώρα το συνειδητοποίησα και λέω "ναι". Ο τρόμος ήταν μεγάλος, δεν θα ήθελα να ξαναζήσω κάτι τέτοιο...

Περίμενα να βγει ο νόμος που θα μας δίνει υπηκοότητα, γιατί σήμερα πρέπει να πληρώσεις 1.500 ευρώ, και δεν έχω την οικονομική άνεση να το κάνω, άσε που υπάρχει περίπτωση να μη σε εγκρίνουν και να πάνε τζάμπα τα λεφτά. Θα ήθελα να έχω την ελληνική υπηκοότητα. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου, το σπίτι μου, η ζωή μου, τα πάντα. Εδώ μεγάλωσα. Αλλά μεγαλώνοντας αμφισβητώ πολλά πράγματα, γιατί μου βάζει ένα μεγάλο εμπόδιο και μου λέει "στοπ", από 'δω και πέρα είσαι αλλοδαπή...

Θέλουμε μια αξιοπρέπεια, είναι φοβερό το στήσιμο για ώρες σε ουρές, πρέπει να πάρεις και άδεια από τη δουλειά σου για να μην εξυπηρετηθείς κιόλας, γιατί συχνά όλο και κάτι λείπει. Παλιά πηγαίναμε μία μέρα πριν και κοιμόμασταν κυριολεκτικά εκεί μέχρι να ανοίξουν. Δεν είναι εύκολο όλο αυτό. Ακόμη και όταν πάμε να πληρώσουμε το παράβολο μας φέρονται σαν τα σκυλιά... Μια φίλη που μεγαλώσαμε μαζί την έστειλε η οικογένειά της στην Αγγλία και τώρα, πέντε χρόνια μετά έχει ήδη την υπηκοότητα. Και μου λέει "Τι περιμένεις ακόμη;". Με ρώτησε και η μάνα μου αν θέλω να φύγουμε. Δεν μπορούσα να πω ναι, δεν θέλω να ζήσω πουθενά αλλού. Τώρα το σκέφτομαι γιατί δεν έχω μέλλον εδώ πέρα. Είμαι ευχαριστημένη από τη δουλειά μου, αλλά λες θα μπορούσα και λίγο καλύτερα, γιατί τώρα τρέχω για τα έξοδα, το νοίκι και δεν μπορώ να σπουδάσω, δεν με αφήνουν όλα αυτά τα πράγματα και τελικά δεν έχω τίποτα να χάσω...». Ρατσισμός; «Δεν συγκρίνεται το τώρα με το τότε. Καθόσουν στο τρόλεϊ και σηκωνόταν κι έφευγε ο διπλανός ή έλεγε η μαμά στο παιδί της "Κάτσε καλά θα σε φάει ο μαύρος, ο μπαμπούλας"...

Τώρα ο ρατσισμός είναι αλλού, στο πολιτικό επίπεδο... Ρατσισμό νιώθω μόλις πατάω το πόδι μου έξω από τη Νομαρχία και μου μιλάει έτσι η υπάλληλος...Ελπίζω κάποτε να αλλάξουν τα πράγματα. Ο Ομπάμα μάς ανέβασε πάρα πολύ το ηθικό. Μας έδειξε ότι όλα γίνονται. Πολλοί μπορεί να λένε ότι δεν έχει σημασία, αλλά θα 'θελα να ψηφίζω και να μπορούσε να υπολογιστεί και η γνώμη μου...». *

«Θα ευγνωμονούσα την πολιτεία αν...»

Η Α. από την Αλβανία είναι παράνομη στη χώρα μας. Κι ας ζει ήδη δέκα χρόνια εδώ. Η ιστορία της όπως μας τη διηγήθηκε:«Είμαι 22 ετών και έχω δέκα χρόνια στην Ελλάδα, δηλαδή βρίσκομαι εδώ από δώδεκα ετών. Κατάγομαι από φτωχή οικογένεια. Μόλις τελείωσα το δημοτικό σχολείο στην πατρίδα μου, οι γονείς μου με έστειλαν εδώ για να βοηθήσω την αδελφή μου η οποία είχε ένα μικρό παιδί και έπρεπε κάποιος να το επιμελείται για να εργασθεί.Παράλληλα με τη βοήθεια προς την αδελφή μου φρόντισα και γράφτηκα σε μια σχολή κομμωτικής για να αποκτήσω κάποιο επάγγελμα. Υστερα από δύο χρόνια πήρα το δίπλωμα κομμώτριας.

Εκτοτε εργάζομαι ως κομμώτρια αλλά και ως σερβιτόρα σε κυλικείο πολυκατοικίας για να ζω αξιοπρεπώς και να βοηθάω και τους γονείς μου.Στη διάρκεια της μέχρι τώρα παραμονής μου εργάστηκα επιπλέον και σε μια οικογένεια γιατρών οι οποίοι μου εμπιστεύθηκαν τη φύλαξη των ανήλικων παιδιών τους.Επικαλούμαι τη μαρτυρία τους αν παραστεί ανάγκη για να βεβαιώσουν περί της ακεραιότητας του χαρακτήρα μου και του άψογου της συμπεριφοράς μου.

Οφείλω να σας ομολογήσω ότι λόγω της αγάπης μου προς την Ελλάδα, την οποία θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου, αφού ζω εδώ περισσότερα χρόνια απ' ό,τι έζησα στην Αλβανία, φρόντισα να μάθω πολύ καλά την καθομιλουμένη ελληνική γλώσσα.

Εχω όμως ένα πρόβλημα που με απασχολεί και με βασανίζει και το οποίο μπορεί να ανατρέψει ανά πάσα στιγμή τη ζωή μου.Δεν διαθέτω τα απαραίτητα δικαιολογητικά νόμιμης παραμονής στη χώρα. Θα ευγνωμονώ την ελληνική πολιτεία εάν θελήσει και σκύψει με ευαισθησία στην περίπτωσή μου ούτως ώστε νομίμως πλέον να συνεχίσω να εργάζομαι στην Ελλάδα αλλά και να έχω τη δυνατότητα να πηγαίνω να βλέπω τους ασθενείς γονείς μου, τους οποίους έχω στερηθεί από παιδί».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/12/2008

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Από τη Μαύρη Ηπειρο στη... μαυροΕλλάδα
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ

ΗΛΙΑΣ ΤΣΟΓΟΝΑΣ, ήρθε στην Ελλάδα από την Κένυα 3,5 χρόνων
Ζει 30 χρόνια στην Ελλάδα, μιλάει ελληνικά, σκέφτεται ελληνικά, αλλά ποτέ δεν θα γίνει πολίτης αυτής της χώρας!

«Γεννήθηκα δίπλα από το χωριό του Ομπάμα», μας λέει ο Ηλίας Τσογόνας που ήρθε στη χώρα μας το 1978, μόλις 3,5 χρόνων. Εκλεισε 30 χρόνια στην Ελλάδα, αλλά σύμφωνα με τη ρύθμιση όχι μόνο δεν θα γίνει Ελληνας ποτέ αλλά δεν δικαιούται ούτε το καθεστώς τού επί μακρόν διαμένοντος...Στην Κένυα δεν έχει πάει ποτέ. Η ρύθμιση; «Είναι μια αρχή. Βέβαια, επιδέχεται πολλές διορθώσεις», λέει, αφού έχει άλλα τέσσερα αδέλφια που γεννήθηκαν εδώ. Φοιτητής της Φιλοσοφικής, «δεν ασχολούμαι πολύ γιατί δουλεύω από 21 χρόνων, αλλά σκοπεύω να πάρω το πτυχίο» και αγιογράφος «που το σπούδασα σε ιδιωτικές σχολές και δίπλα σε καλούς δασκάλους...».

«Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχει αυτός ο νόμος είναι ότι έχει σαν προϋπόθεση τα παιδιά να έχουν γεννηθεί εδώ και οι γονείς τους να είναι νόμιμα στην Ελλάδα. Ξέρω αρκετά παιδιά των οποίων ο ένας γονιός έχει φύγει και έχουν μεγαλώσει με τη μητέρα τους και σε άλλες περιπτώσεις έχουν φύγει και οι δύο γονείς. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση, γιατί να πληρώνουν τις αμαρτίες των γονιών τους; Ακόμη, υπάρχουν παιδιά που έχουν έρθει βρέφη, στην κούνια ή σε πολύ μικρή ηλικία, και ξεκίνησαν από το νηπιαγωγείο εδώ. Δεν θα έπρεπε να τα αγκαλιάζει και αυτά τα παιδιά ο νόμος;»Εχω άδεια παραμονής για δύο χρόνια, την ανανεώνω με ένσημα, αν δεν τα έχω, δεν μου ανανεώνεται η άδεια παραμονής και μπορεί να βρεθώ στη διαδικασία απέλασης, όπως έχει συμβεί με ένα γνωστό μου, και να απελαθώ σε μια άγνωστη χώρα.»

Παλιότερα δεν υπήρχε νόμος για τους μετανάστες, ζούσαμε σε μια "θολή" κατάσταση. Οταν το 1998 θεσπίστηκε η νομιμοποίηση των μεταναστών, δεν υπήρξε πρόβλεψη για όσους ήταν ήδη εδώ για χρόνια και μας έβαλαν όλους στο ίδιο σακί. Και πάλι δεν προέβλεψαν κάτι για τα παιδιά. Και βρεθήκαμε να στεκόμαστε στην ουρά με ανθρώπους που είχαν έρθει μόλις πριν από λίγο στην Ελλάδα. Κληρονομικό το... πρόβλημα. Ο τωρινός νόμος κάτι προσπαθεί να κάνει αλλά αφορά μόνο τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ. Αυτό πιστεύω ότι είναι άδικο γιατί εγώ όπως και άλλα παιδιά που ήρθαμε εδώ από μικρά, μεγαλώσαμε και τελειώσαμε εδώ το σχολείο, είναι πάλι σαν να μην υπάρχουμε.»Μερικοί μας ακούν να μιλάμε ελληνικά και εντυπωσιάζονται. Ισως επειδή δεν ξέρουν ότι αυτή τη γλώσσα μάθαμε στο σχολείο και για μας είναι η μόνη γλώσσα που χρησιμοποιούμε. Ακόμη και όταν σκέφτομαι, σκέφτομαι στα ελληνικά. Μιλούσα κενυατικά όταν ήρθα, αλλά τόσα χρόνια που δεν τα χρησιμοποιώ έχουν "σκουριάσει".»

Η άδεια παραμονής δεν σου δίνει το περιθώριο να προγραμματίσεις το μέλλον σου· ούτε η άδεια του "επί μακρόν διαμένοντος" που θα δοθεί στα παιδιά. Η ελληνική υπηκοότητα σου δίνει την ευκαιρία να κυνηγήσεις τα όνειρά σου και τη σιγουριά ότι η εξέλιξή σου εξαρτάται από τις δικές σου προσπάθειες. Αστάθμητοι εξωτερικοί παράγοντες μπορούν να σε βγάλουν έξω από την κούρσα ανανέωσης της άδειας παραμονής, γιατί για κούρσα πρόκειται, και να βρεθείς μπροστά στον κίνδυνο της απέλασης. Συγκέντρωση δικαιολογητικών, ένσημα, σύμβαση, συγκεκριμένα χρονικά όρια, αν δεν είσαι εντελώς τυπικός, μπορεί να απορριφθείς. Υπάρχει αβεβαιότητα, ποτέ δεν είσαι 100% σίγουρος ότι την επόμενη φορά θα είσαι σε θέση να την ανανεώσεις. Πολλά μπορεί να πάνε στραβά.»Ναι, θα ήθελα να είμαι πολίτης αυτής της χώρας. Οχι μόνο εγώ, αλλά και τα παιδιά των μεταναστών που ξέρω έχουνε πάρα πολλά πράγματα να προσφέρουν στη χώρα αυτή και το κάνουν με πάρα πολύ μεγάλη χαρά και θα ήταν απόλυτα φυσιολογικό να μπορούν να συνεχίσουν να το κάνουν στη μόνη χώρα που θεωρούν δική τους, χωρίς να κινδυνεύουν να απελαθούν ξαφνικά στο άγνωστο».

ΜΑΡΙΑ ΤΣΕΓΕ, ήρθε στην Αθήνα από την Κένυα 2 χρόνων
«Η νομοθεσία πετάει 20 χρόνια από τη ζωή μου»

Η Μαρία Τσέγε ήρθε στην Αθήνα δύο χρόνων, το 1984. Από την Κένυα. Σπούδαζε Τουριστικές Επιχειρήσεις στην Κρήτη. Ηρθε η κλοπή της τσάντας της, όμως, για να βρεθεί σε εκκρεμότητα για την άδεια παραμονής της και τελικά να εγκαταλείψει κάθε της όνειρο: τώρα είναι με προσωρινή βεβαίωση μέχρι να εκδοθεί η κανονική της άδεια και εργάζεται σε μουσικό οίκο. Α, και όταν εκδοθεί η κανονική της άδεια, θα είναι σαν να ήρθε χθες. Επειδή έτσι είναι η νομοθεσία μας: πετάει 20 χρόνια ζωής. Το πιο συγκλονιστικό; Παρ' ότι τα λόγια της δεν κρύβουν καμιά ξεγνοιασιά, μας τα διηγείται χαμογελώντας...

«Οι γονείς μου δεν ήρθαν ως μετανάστες, ο πατέρας μου ήρθε για σπουδές. Εμείς εδώ πήγαμε σχολείο, είμαστε τρία αδέρφια, η μικρότερη, που είναι σήμερα 21 χρόνων, γεννήθηκε εδώ. Και να φανταστείς ότι αν και έχει ζήσει λιγότερα χρόνια από μένα εδώ, επειδή γεννήθηκε στην Ελλάδα θα δικαιούται άδεια μακράς διαμονής. Ενώ εγώ...»Τέλος πάντων. Ζούμε πάντα με το άγχος να βγάλουμε αδεια παραμονής.»Σπούδαζα στην Κρήτη. Ερχομαι στην Αθήνα για να ανανεώσω τα χαρτιά μου, γιατί πάντα είναι ένα μπάχαλο. Τα καταφέρνω, τελειώνω, παίρνω τα πράγματά μου για να φύγω με το καράβι και νωρίτερα συναντώ τους φίλους μου στου Ψυρρή για να τους αποχαιρετήσω. Κι εκεί που πίναμε τις μπίρες μας μες στην καλή χαρά, έρχονται κάτι μελαψοί, ξένοι, Πακιστανοί ήτανε; 5-6 άτομα: κάνουν φασαρία, παίρνουν τις τσάντες μας και φεύγουν. Είχα τα πάντα εκεί μέσα: διαβατήριο, άδεια παραμονής, εισιτήρια για Κρήτη. Πανικός. Πάω στο Αστυνομικό Τμήμα στο Μοναστηράκι, τους λέω τι έγινε, τους γράφω τι έχασα, μου ζήτησαν να πληρώσω και χαρτόσημο, μου δίνουν ένα χαρτί και μου λένε "θα σε ειδοποιήσουμε". Το χαρτί που μου έδωσαν το μόνο που δείχνει είναι ότι έχουν χαθεί τα χαρτιά μου και πρέπει να τρέχω ξανά από την αρχή. Πάω στον δήμο, μου λένε ότι κατ' αρχήν χρειάζομαι καινούργιο διαβατήριο. Δεν έχουμε πρεσβεία στην Ελλάδα, η κοντινότερη είναι στην Ιταλία, αλλά το καινούργιο διαβατήριο πρέπει να εκδοθεί στην Κένυα. Αντε να στείλω χαρτιά στην Κένυα, τους πήρε δύο ολόκληρα χρόνια για να μου στείλουν το διαβατήριο.

Λόγω διαβατηρίου οι σπουδές έμειναν σε εκκρεμότητα: πώς να κάνω ανανέωση εγγραφής, η εξεταστική χρειάζεται άδεια παραμονής και δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι. Εκεί σταμάτησε η ζωή σε όλα τα επίπεδα γι' αυτά τα δύο χρόνια που περίμενα. Τι δουλειά να κάνω χωρίς χαρτιά, δεν ήμουν πουθενά, όπου έβλεπα Αστυνομία κρυβόμουν.»Με το που έρχεται το διαβατήριο, άντε να βγάλεις άδεια. Μου λένε, πού ήσουν εσύ δύο χρόνια; και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Ευτυχώς μια κοπέλα μου είπε να πάω στο υπουργείο Εσωτερικών να πάρω ειδική άδεια παραμονής για εξαιρετικούς λόγους. Αργησε και αυτή, πήρε 4-5 μήνες μέχρι να εγκριθεί, αλλά ευτυχώς βγήκε με εξάμηνη διάρκεια. Με αυτήν μπορείς να βγάλεις κανονική άδεια και αμέσως έβαλα μπροστά για την κανονική άδεια και έπιασα δουλειά. Να φανταστείς έχουν περάσει δυο χρόνια και τώρα βγάζω άδεια κανονική· είμαι ακόμα με τη βεβαίωση. Το καλύτερο; Τώρα θα βγει η άδειά μου σαν να ήρθα χθες, για ένα χρόνο, ενώ τώρα θα έπρεπε να πάρω για πέντε χρόνια, γιατί έχασα τη σειρά μου. Σαν να ήρθα χθες. Φοβερό...»

Είδα ότι βγήκε και το νομοσχέδιο. Στην ουσία δεν έγινε κάτι που να με ωφελεί. Υπάρχουν πολλά παιδιά που είναι εδώ χρόνια από μικροί, ίσως πιο πολλά απ' όσα έχουν γεννηθεί εδώ και για μας δεν υπάρχει τίποτα.» Στην Κένυα δεν έχω πάει ποτέ, είναι η πατρίδα των γονιών μου, όχι η δική μου. Πιο πολύ νιώθω ότι εδώ είναι η χώρα μου παρά αλλού: εκεί δεν γνωρίζω τίποτα, είναι άλλη νοοτροπία, άλλη κουλτούρα, άλλος λαός. Τελικά, τι είμαι; Δεν είμαι Κενυάτισσα και δεν με θεωρούν Ελληνίδα. Είμαι ό,τι να 'ναι...»Δικαιούμαστε την ιθαγένεια γιατί σε τελευταία ανάλυση Ελληνες είμαστε. Γιατί πρέπει να έχεις γεννηθεί εδώ δηλαδή; Αφού ό,τι έχω ζήσει είναι εδώ, εδώ μεγάλωσα, αν με ρωτήσεις ξέρω μόνο την ιστορία της Ελλάδας. Και θεωρούν τους ομογενείς Ελληνες που ζουν αλλού, παρά εμάς που μεγαλώσαμε εδώ, και να μας λένε ότι δεν είσαι Ελληνας. Μας χαλάει αυτό. Γιατί γίνεται; Εμείς πληρώνουμε ΙΚΑ, φόρους και αυτοί που δεν ξέρουν ούτε ελληνικά καλά καλά θεωρούνται πιο πολύ Ελληνες.»Τι όνειρα να κάνω: έλεγα να πάρω υπηκοότητα, να είμαι κάτι σε αυτή τη χώρα, όχι στο τίποτα. Είχα προσδοκίες, όχι μόνο να δουλεύω για το βασικό...».

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ...

Αναδημοσίευση από εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" (01/12/08)

ΑΝΤΥ ΧΟΝΤΑΣ, 27 χρόνων. Τελειώνει τις σπουδές του στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και παράλληλα δουλεύει σερβιτόρος

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ

Μερικοί δεν θέλουν να μιλήσουν. Αλλοι από απογοήτευση: «Και τι έγινε αν δώσω μια συνέντευξη παραπάνω, θα αλλάξει τίποτα;» θα σου πουν. Μπορεί να μην είναι τόσο η έλλειψη εμπιστοσύνης όσο αυτοπεποίθησης, πάντως κοινός παρονομαστής στην επιφυλακτικότητα είναι το βίωμα μιας ρατσιστικής αντιμετώπισης, μια πληγή που ακόμη δεν λέει να κλείσει.«Είναι αλλιώς να λες ότι είσαι προλετάριος κατ' επιλογήν, να λες δεν έχω πατρίδα, έχοντας όμως διαβατήριο και τη δυνατότητα να ταξιδεύεις. Είναι αλλιώς για μας. Εμείς έχουμε ανάγκη από μια ταυτότητα. Κι εμένα που μεγάλωσα εδώ θα με πουν Αλβανή. Δεν έχω καν μια άδεια παραμονής να μπορώ να ταξιδέψω...».

Η Ε. είναι ένα από τα παιδιά που μεγάλωσαν εδώ και δυσκολεύεται να μιλήσει προς τα έξω, δεν θέλει να εκτεθεί. Εχει όμως τόσα να πει για την καθημερινή απόρριψη ως «μεταμετανάστης», όπως αυτοπροσδιορίζεται, ως παιδί μεταναστών το οποίο μεγάλωσε εδώ: «Δεν μπορείς να πεις ότι είσαι Ελληνας, όχι μόνο επειδή κουβαλάς επιπλέον ταυτότητες, αλλά επειδή δεν νιώσαμε και ποτέ πολίτες εδώ ζώντας 15 χρόνια. Οι γονείς μας χωρίς δουλειά, εμείς να μην έχουμε ποτέ στα χέρια μας μια άδεια παραμονής χωρίς ένσημα. Πώς να συγκριθούμε με τους μετανάστες μια άλλης χώρας; Αν οι γονείς μου είχαν πάει οπουδήποτε αλλού, θα 'χα υπηκοότητα όχι απλώς αδεια παραμονής. Ολα στο χέρι και μάλιστα από χρόνια...». Μια απλή αλήθεια που μετατρέπεται σε κατηγορώ για μια κοντόφθαλμη εξουσία. Μια εξουσία που δεν φαίνεται να αφουγκράζεται τα παιδιά της.

Η «Ε» επιχειρεί από σήμερα να δώσει τον λόγο ακριβώς σε αυτά τα παιδιά, που η πολιτεία, και όχι η κοινωνία, αρνείται.

ΑΛΒΑΝΙΑ 1997

Ημουν τότε 16 χρόνων και αποφασισμένος να αλλάξω τη ζωή μου σε μια περίοδο τότε αναταραχών για τη χώρα μου και δύσκολη για την ηλικία μου, ακολουθώντας τον δρόμο πολλών συμπατριωτών μου. Αποφάσισα να πάω να ζήσω σε μια άλλη χώρα -δεν λέω να μεταναστεύσω, διότι τότε δεν ήξερα καν τι σημαίνει αυτό- όπου η ζωή θα ήταν πολύ καλύτερη και θα μου δίνονταν πολλές ευκαιρίες.

ΕΛΛΑΔΑ 1997

Ημουν πια παράνομος μετανάστης σε μια χώρα που φαινόταν πολύ καλύτερη από τη δική μου, με ανθρώπους που μιλούσαν μια ξένη και πολύ δύσκολη για μένα γλώσσα. Από τα πρώτα πράγματα που έμαθα ήταν ότι έπρεπε να αποφεύγω κάθε ένστολο στον δρόμο και ότι για να επιβιώσω έπρεπε να μην ξεχωρίζω από τους ντόπιους, πράγμα πολύ δύσκολο τότε, παρά τις προσπάθειές μου να μιμηθώ το ντύσιμό τους, την προφορά τους και το κάθε τι που νόμιζα ότι θα με βοηθούσε να ενταχθώ καλύτερα σ' αυτήν την κοινωνία. Και εκεί που νόμιζα ότι κάτι είχα καταφέρει, ερχόταν η απογοήτευση. Μόλις μιλούσα σε κάποιον η προφορά μου με πρόδιδε, το όνομά μου προκαλούσε σύγχυση και έφερνε αμέσως μετά την ερώτηση «εφιάλτη» για μένα, «από πού είσαι», στο άκουσμα της οποίας είχα αυτό το συναίσθημα που μου είναι δύσκολο να περιγράψω, γιατί είναι ένα μίγμα οργής, απογοήτευσης, δυσφορίας. Πάνω απ' όλα με εκνεύριζε το γεγονός ότι το καλύτερο που μπορούσα να περιμένω από αυτούς τους ανθρώπους ήταν να με λυπούνται!

Τα τρία πρώτα χρόνια στην Ελλάδα ήταν λίγο-πολύ απογοητευτικά: μαύρη εργασία, προκατάληψη, άρνηση από τους ντόπιους, καταδιωγμένοι από την Αστυνομία παρότι θεωρητικά νόμιμοι, καχυποψία παντού στο άκουσμα της λέξης «Αλβανός». Ντρεπόμουν για την καταγωγή μου. Τότε ήταν που αποφάσισα να αλλάξω κάτι στη ζωή μου και να συνεχίσω το σχολείο μετά από 4 χρόνια που το είχα παρατήσει, να τελειώσω τουλάχιστον τη μέση εκπαίδευση. Εκεί, στο 5ο Λύκειο Εξαρχείων, είδα μια άλλη Ελλάδα, που άρχισε να μου αρέσει. Οι καθηγητές μού φέρονταν καλά, εκτιμούσαν τις προσπάθειές μου και με βοήθησαν πολύ, όχι μόνο στα μαθήματα και στο σχολείο, αλλά και έξω από αυτό, όπου η ζωή ήταν διαφορετική. Ηταν σαν να ζούσα σε δύο κόσμους διαφορετικούς: το σχολείο και το περιβάλλον έξω από αυτό. Και μου άρεσε τόσο πολύ το σχολείο τότε, που λυπόμουν όταν ερχόταν η ώρα να φύγω και να πάω μετά για δουλειά. Οι φιλίες που έκανα, οι εκδρομές, οι περίπατοι, οι άνθρωποι που γνώριζα είχαν αρχίσει να αλλάζουν τη ζωή μου.

Και εκεί που νόμιζα ότι όλα βαίνουν καλώς, έρχεται η στιγμή της ανανέωσης της άδειας παραμονής μου στην Ελλάδα. Μετά τις ατελείωτες ουρές και τις βρισιές των σεκιουριτάδων στα γραφεία αυτά, η υπεύθυνη μου λέει ότι δεν δικαιούμαι άδεια παραμονής, γιατί τα ένσημα που έχω δεν είναι αρκετά, ώστε να πληρούν τις προϋποθέσεις του νόμου, ο οποίος ορίζει ένα συγκεκριμένο αριθμό ημερών ασφάλισης τον χρόνο για να μπορείς να διαμένεις νόμιμα στη χώρα. Και τι που προσπάθησα να εξηγήσω ότι τον τελευταίο χρόνο πήγαινα σχολείο και οι δουλειές που έκανα για να συντηρηθώ ήταν περιστασιακές και τις περισσότερες φορές χωρίς ασφάλιση (τότε δούλευα σαν διανομέας, οικοδομή με τον θείο μου όταν είχε δουλειά και ό,τι άλλο έβρισκα και βόλευε τα ωράριά μου). Οι βεβαιώσεις από το σχολείο που μου έδινε ο λυκειάρχης, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε αρχίσει να ενδιαφέρεται και ο ίδιος για την περίπτωσή μου, δεν σήμαιναν τίποτα στα μάτια των υπαλλήλων των γραφείων αυτών. Το θέμα είχε γίνει γνωστό σε όλους τους καθηγητές του σχολείου και πολλούς συμμαθητές, που με υποστήριζαν. Ανάμεσα σε αυτούς, μια καθηγήτρια αποφάσισε να πάει η ίδια στα γραφεία, μήπως έχει καλύτερη αντιμετώπιση. Σύμφωνα με όσα της είπαν, διαπιστώνει ότι ο νόμος δεν προβλέπει τέτοιες περιπτώσεις σαν τη δική μου. Αποφασίζουν, τότε, ερχόμενοι σε επαφή και με άλλους ανθρώπους που είχα γνωρίσει και με είχαν συμπαθήσει, να βρουν μια λύση μέσω των «κυκλωμάτων των δικηγόρων», που ασχολούνται με το -επικερδές γι' αυτούς- ζήτημα των μεταναστών. Μου σύστησαν ένα δικηγόρο, ο οποίος υποσχέθηκε να βρει λύση στο πρόβλημά μου έναντι ενός διόλου ευκαταφρόνητου ποσού, το οποίο φυσικά δεν είχα. Ετσι η καθηγήτρια αυτή, ζητώντας τη συμβολή και των υπολοίπων καθηγητών και μερικών άλλων ανθρώπων, μαζεύει και μου δίνει τα χρήματα που απαίτησε ο δικηγόρος για να λύσει το πρόβλημά μου.

Δεν γνωρίζω πώς και πού πήγαν όλα αυτά τα χρήματα. Τότε άλλωστε δεν μ' ενδιέφερε κιόλας. Σημασία είχε που είχα πάρει την άδεια παραμονής για ακόμη ένα χρόνο, χάρη στην οποία μπόρεσα να συνεχίσω να ζω νόμιμα σε αυτή τη χώρα. Κατάλαβα όμως ότι η θέση μου σε αυτή την κοινωνία δεν είχε αλλάξει σχεδόν καθόλου, απλά αντί για την άρνηση των ανθρώπων της, τώρα αντιμετώπιζα την άρνηση του κράτους. Το μόνο που εύχομαι να μου μείνει από αυτή την ιστορία είναι η αιώνια ευγνωμοσύνη γι' αυτούς τους ανθρώπους που με βοήθησαν, μου συμπαραστάθηκαν και μου έδωσαν ελπίδες για να συνεχίσω.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ

Η Ελλάδα σίγουρα θα αργήσει να αποκτήσει τον δικό της Ομπάμα. Τουλάχιστον σύμφωνα με τα όσα εισηγείται για τη διευθέτηση της «χρόνιας εκκρεμότητας» για τα παιδιά των μεταναστών το νομοσχέδιο περί... «αναδιοργάνωσης της δημοτικής αστυνομίας», που έφερε στη Βουλή το υπουργείο Εξωτερικών. Στις 60 σελίδες του υπάρχει μόνο μία σχετική παράγραφος που καταφέρνει να διαχωρίσει τα παιδιά των μεταναστών σε δύο κατηγορίες: αυτά που γεννήθηκαν εδώ και δικαιούνται με ατελείωτους περιοριστικούς όρους όταν ενηλικιωθούν να πάρουν την πενταετή άδεια τού επί μακρόν διαμένοντος. Και όσα μεγάλωσαν εδώ για τα οποία δεν λέει κουβέντα, διαιωνίζοντας ένα πρόβλημα που η πολιτεία αρνείται να αντιμετωπίσει δίκαια. Συνεχίζει να αντιμετωπίζει αυτά τα παιδιά, μιλάμε για περίπου 200.000 άτομα, που μεγαλώνουν και μορφώνονται εδώ ως μετανάστες κι ας μην έχουν φύγει από αυτή τη χώρα, που σε πολλές περιπτώσεις είναι και η μόνη που γνωρίζουν.

Το νομοσχέδιο καταφέρνει ακόμη να αγνοεί το αίτημα για τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά που γεννιούνται και μεγαλώνουν στη χώρα μας και το οποίο διατυπώνουν:

**Τα ίδια τα γνωμοδοτικά του όργανα -όπως είναι η Κεντρική Επιτροπή Απλούστευσης Διαδικασιών για το Δημόσιο και το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής.

**Θεσμικοί φορείς όπως ο Συνήγορος του Πολίτη.

** Ολες οι αντιρατσιστικές, μεταναστευτικές και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Φαίνεται ότι η ηγεσία του υπουργείου επέλεξε να κλείσει τα αυτιά της στις εμπεριστατωμένες θέσεις που έχουν διατυπωθεί σχετικά και να κάνει πως δεν βλέπει ότι η χώρα μας είναι ουραγός στο θέμα της πολιτογράφησης στην Ε.Ε.

Η «Ε» αναζήτησε τη γνώμη ανθρώπων που έχουν ασχοληθεί με το θέμα:

Δημήτρης Χριστόπουλος, πρόεδρος της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

«Το σχέδιο νόμου θα μπορούσε και έπρεπε να είναι πιο ρεαλιστικό και γενναιόδωρο», σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Δημήτρη Χριστόπουλο: «Ουσιαστικά, χρησιμοποιεί το καθεστώς τού επί μακρόν διαμένοντος για να καλύψει το θέμα της δεύτερης γενιάς, και μάλιστα με εξόχως αυστηρές προϋποθέσεις. Ακόμη και έτσι βέβαια, η προτεινόμενη ρύθμιση θα βοηθήσει πολλούς νέους ανθρώπους που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Σήμερα, η δεύτερη γενιά μεταναστών, με την ενηλικίωσή της ψάχνει με κάθε τρόπο να βρει διέξοδο εργασίας ή σπουδών για να μπορέσει να παραμείνει εδώ, σε ένα καθεστώς απόλυτης αβεβαιότητας. Το ελληνικό κράτος αποδίδει "κατά παρέκκλιση της διαδικασίας", σε άτομα που έχουν κλείσει δεκαοχτώ χρόνια διαμονής και δώδεκα χρόνια εκπαίδευσης στη χώρα, το καθεστώς που η Ευρωπαϊκή Ενωση δίνει σε ανθρώπους που κατοικούν πέντε ή δέκα χρόνια σε κράτη-μέλη. Η πραγματικότητα όμως φωνάζει. Η Ελλάδα καλείται εμφαντικά να επεξεργαστεί άλλες λύσεις, οι οποίες δεν αντιμετωπίζουν τη δεύτερη γενιά των μεταναστών ως "παρέκκλιση". Μια από αυτές είναι η κτήση της ελληνικής ιθαγένειας για όσους το επιθυμούν. Ο χρόνος πιέζει».

Σόνια Μητραλιά, μέλος της καμπάνιας «Οχι στον Ρατσισμό από την Κούνια»

«Σκέτη κοροϊδία» χαρακτηρίζει τη διευθέτηση η Σόνια Μητραλιά, μέλος της καμπάνιας «Οχι στον Ρατσισμό από την Κούνια», επειδή «δίνει -και μάλιστα υπό περιοριστικούς όρους- ένα ψίχουλο προκειμένου να παγιώσει για τα επόμενα χρόνια μια κατάσταση που μεταφράζεται στην πεισματική άρνηση να αναγνωρίσει το αυτονόητο. Δηλαδή, το στοιχειώδες δικαίωμα των παιδιών των μεταναστών που γεννήθηκαν και/ή μεγάλωσαν και πήγαν σχολείο στην Ελλάδα να αντιμετωπίζονται από το κράτος όπως οι φίλοι και συμμαθητές τους: ως Ελληνες πολίτες. Αντί να δοθεί η ελληνική ιθαγένεια στα παιδιά της δεύτερης γενιάς μεταναστών, η περίφημη κυβερνητική διευθέτηση τους παραχωρεί "την ιδιότητα τού επί μακρόν διαμένοντος". Δηλαδή να ανανεώνουν την άδεια παραμονής τους όχι κάθε χρόνο, αλλά πενταετία. Και αυτή όμως η τόσο... "απλόχερη" παραχώρηση δεν γίνεται ούτε σε όλους/ες ούτε άνευ όρων.Αρκεί η παράθεση μιας πρόσφατης τοποθέτησης (20 Νοεμβρίου) του δεξιότατου -κατά άλλους, "μεταφασίστα"- κυβερνητικού εταίρου τού Σίλβιο Μπερλουσκόνι και προέδρου της ιταλικής Βουλής, Τζιανφράνκο Φίνι, για να καταδειχτεί πόσο υποκριτική, απαρχαιωμένη, υπερσυντηρητική και, κυρίως, κοντόφθαλμη και ρατσιστική είναι η μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή. Δήλωσε, λοιπόν, ο κ. Φίνι τα εξής: «"Τα παιδιά των μεταναστών θα είναι οι αυριανοί Ιταλοί" και γι' αυτό "χρειάζεται να τους δώσουμε τα συγκεκριμένα εργαλεία για να γίνουν ισότιμοι πρωταγωνιστές της συλλογικής ζωής"»...

Βασίλης Χρονόπουλος, πρόεδρος του διαδικτυακού περιοδικού «diavatirio.net»

«Μπορεί να είναι η πρώτη κυβερνητική νομοθετική πρωτοβουλία που δίνει περισσότερα δικαιώματα στη συγκεκριμένη κατηγορία, αλλά δεν αποτελεί ούτε ουσιαστική λύση ούτε βιώσιμη», λέει στην «Ε» ο υπεύθυνος του διαδικτυακού περιοδικού «diavatirio.net» Βασίλης Χρονόπουλος:«Δεν είναι ουσιαστική λύση γιατί:- Δεν καλύπτει τον συνολικό αριθμό των παιδιών που ζουν στη χώρα και έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Δεν υπάρχει λογική εξήγηση για τη χορήγηση της ιδιότητας μόνο στα παιδιά των οποίων οι γονείς είναι νόμιμοι στη χώρα. Τι αλλάζει, σε σχέση με τα παιδιά, αν οι γονείς τους δεν έχουν χαρτιά κατά την περίοδο που αυτά ενηλικιώνονται;- Δεν καλύπτει τα παιδιά που ήρθαν στην Ελλάδα με τους γονείς τους σε μικρή ηλικία και φοίτησαν στην ελληνική εκπαίδευση. Ποια πραγματική διαφορά έχουν αυτά τα παιδιά σε σχέση με τα αδέρφια τους ή τους συμμαθητές τους που πιθανόν να γεννήθηκαν εδώ; Οι ασυνόδευτοι ανήλικοι γιατί τιμωρούνται; Τα "παιδιά" που γεννήθηκαν πριν από 25 ή 30 χρόνια στην Ελλάδα γιατί εξαιρούνται;- Δεν δίνει δικαιώματα πολίτη αλλά δικαιώματα μετανάστη.Ούτε βιώσιμη είναι γιατί δημιουργεί μια νέα κατηγορία κατοίκων της χώρας σε αναλογία με τους μέτοικους της Αρχαίας Αθήνας. Οι επί μακρόν διαμένοντες δεν είναι ούτε πολίτες ούτε μετανάστες (δούλοι). Θα έχουν δικαίωμα να ψηφίζουν στις τοπικές εκλογές αλλά όχι στις εθνικές. Οσο θα περνά ο καιρός ο αριθμός τους θα αυξάνεται και θα έχουμε ουσιαστικά πολίτες τριών ταχυτήτων. Αυτό μάλλον δεν είναι ό,τι καλύτερο για την κοινωνική μας συνοχή... Το μέτρο μπορεί να θεωρηθεί ως θετικό μόνο αν περιλάβει όλα τα παιδιά των μεταναστών που μεγαλώνουν στη χώρα μας και αν προετοιμαστεί η μετάβαση προς την απόκτηση της ιθαγένειας μέσα από ασφαλείς και διαφανείς διαδικασίες».

Μίλτος Παύλου, από το Εθνικό Παρατηρητήριο του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας

«Αναρωτιέται κανείς πότε επιτέλους η ελληνική πολιτεία θα καταλάβει τις προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά της και ώς πότε θα κλοτσάει τις ευκαιρίες για μια νέα δυναμική ελληνική κοινωνία. Η τελευταία είναι "έτοιμη" από καιρό να δεχθεί μια μεταρρύθμιση του δικαίου ιθαγένειας και την ισότιμη συμμετοχή των νέων "μεταναστών", δηλαδή όσων γεννήθηκαν ή μετανάστευσαν ανήλικοι στη χώρα. Σε ποιον μπορεί να συμφέρει ο διαχωρισμός της νέας γενιάς και της νέας εργατικής δύναμης της χώρας σε γηγενείς, μακρά διαμένοντες και... μετανάστες;», επισημαίνει ο Μίλτος Παύλου από το Εθνικό Παρατηρητήριο του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας: «Η ευρωπαϊκή άδεια μακράς διαμονής ήταν μια καλή ευκαιρία για μια εναλλακτική λύση του χρόνιου προβλήματος της μιάμισης και της δεύτερης γενιάς. Η εφαρμογή του μέτρου όμως, όπως (δεν) σχεδιάστηκε, οδηγεί στη μακροπρόθεσμη ακύρωση των θετικών του στοιχείων, ενώ μοιάζει να στέλνει στις καλένδες την τόσο αναγκαία εισαγωγή του δικαίου του εδάφους.Οι περιοριστικοί όροι απόκτησης της άδειας αυτής από τη 2η γενιά -οι οποίοι είναι τόσο προσφιλείς στον Ελληνα νομοθέτη- δεν θα λύσουν το πρόβλημα, όπως ακριβώς και η περιοριστική νομιμοποίηση που, αποτυγχάνοντας, παρέσυρε στη δίνη της μετανάστες σε απεργία πείνας απελπισίας.Η μετανάστευση δίνει και ικανοποιεί υποσχέσεις κοσμογονίας: για τη συμβίωση, την ανάπτυξη, τη δημοκρατία των πολιτών και των δικαιωμάτων. Αλλά για να μπορεί κανείς να διακρίνει και να αδράξει τις ιστορικές της ευκαιρίες χρειάζονται δύο πράγματα: αφ' ενός να μην είναι τυφλωμένος από την άγνοια, την ημιμάθεια και τις προκαταλήψεις και αφ' ετέρου να ξεκινά από το υποκείμενο των δικαιωμάτων ως κέντρο του συλλογισμού του και να καταλήγει στο συλλογικό συμφέρον, δηλαδή υπέρ των κοινωνών σε παραγωγική και ειρηνική συμβίωση και όχι ενός αυθαίρετα προσδιορισμένου εθνικού συμφέροντος των πατριδοκάπηλων και των σφετεριστών του».

ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ ΚΥΨΕΛΗΣ

Περισσότερα από 200 άτομα, κυρίως μαθητές παιδιά μεταναστών, γέμισαν το χώρο στη Δημοτική Αγορά το Σάββατο στην εκδήλωση μας. Η εκδήλωση άνοιξε με προβολή ενός αντιρατσιστικού επεισοδίου του γνωστού αντισυμβατικού καρτούν South Park.

Στη συνέχεια το λόγο είχαν ο Άλντρι Μίλο και η Μαριάνθη Ιντόου για να μιλήσουν για την εκστρατεία συνολικά, για την κριτική μας στο σχέδιο νόμου που κατέβασε η κυβέρνηση και για να καλέσουν τους παρεβρισκόμενους να στηρίξουν την εκστρατεία με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Το πάρτυ εξελίχθηκε με πολύ hip-hop μουσική και βέβαια κέφι και χορό.

Καθηγήτρια από το 15ο Λύκειο μας ζήτησε να πάμε να μοιράσουμε υλικό της εκστρατείας και στο δικό της σχολείο. Ενώ και νέοι μαθητές παιδιά μεταναστών εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους να οργανωθούν στην YRE.

Συνεχίζουμε... ακόμα πιο δυνατοί.